Herkesin olduğu gibi hasseten aydınlarımızın veya aydın geçinenlerimizin en fazla istifade etmesi gereken bir şahsiyettir, Bediüzzaman.

Zira elindeki aydınlatıcı esaslar ve şifa verici reçeteleri sunmuş olması, karanlıkta bulunan asrımızın insanına,hasta asra lüzumu bilinmesi ve uygulanması gereken kaynaklık rolünü oynamaktadır.

Yine her kesimden, hangi meslek erbabı olursa olsun şu bir gerçektir ki; Bediüzzaman hazretlerinin şemsiyesi altına girip de, tesirini görmeyen, maddi veya manevi yönden istifade etmemiş bir kişi gösterilemez.

Zira o; talebesini inişe değil, çıkışa sevk etmektedir. Yücelerde bulunan ve gezen o zat, mensublarını da yücelerde gezdirir, elinden tutarak, bırakmaksızın, ihmal edip unutmaksızın. Elli sene sonra bile olsa... Yeter ki, o kabiliyet, meyil ve kapasite ile beraber samimiyet olsun...

Gezip gittiği yerlere gitmiş bir kimse olarak şunu gördüm ki;hep yüksekleri tercih etmiş. Mesela; İsparta, Burdur, Van gibi beldelerde,oraların en yüksek olan dağının da,en yüksek yerine çıkmış.

Aşağıda bulunan aşağıları daha net görmüş ve onun ızdırabıyla bir asır yanmıştır. Sırf bu insanlar yanmasın diye... Yangından kurtardığı o insanlar teşekküre bedel, her vesile ile onu yakmaya, yandırmaya gitmişler. O ise yanmış ama asla kül olmamış. Küllenmemiş. Küllenmişlerin küllerini silmiş, süpürmüş...

Onu bitiremeyince mahkum etmişler. O ise zaten kaderin mahkumu. Müşahede edilmiş,belgeleri mevcuttur. Hapishanede olması gereken o zat,camide savcı tarafından görülmüş. Ancak hapishaneye geldiklerinde,secdede olduğu görülünce yanılma,göz yanılması olarak kabul edilmiş.

Bir çok onu mahkum eden hakimler, şu anda ölümün, kaderin, vicdanının mahkumu olarak yatmakta, Bediüzzaman ise; sürekli yükseliş de, maddenin mahkumu kılınsa da, manen hakim durumda, hükmetmekte... İnsanları, hakimleri de kurtarmaktadır.

Üstad Bediüzzaman; Hz. Ali'yi kendisine Üstad edinmiştir. Bir çok noktada benzerlik yanları mevcuttur.

Hz. Ali; Hikmet sahibidir ve mezarı meçhuldür. Bediüzzaman da hikmet sahibi olup,mezarı meçhuldür. Hayatta insanların teveccühünden sıkılan bu zat,vefatından sonra dahi istememektedir.

Celal Bayar: ”Huzur yok” diyerek, huzur aradığını, huzursuz olduğunu ifade ettiğinde; Konya hapishanesinde Bediüzzaman'la beraber yatmakta olan Osman Yüksel Serdengeçti bu söze cevaben: ”Huzur bulmak isteyen, Konya hapishanesinde, Bediüzzaman'ın koğuşunda var, bulabilir” demesi...

Evet, huzur onun olduğu yerde, onun gösterdiği yönde...

“Zamanın Dili” olarak ifade edilen Bediüzzaman; zamanı çok iyi tanımlamış, zamanı çok iyi değerlendirmiş, zamanın çarkları arasında erimemiş, eritmemiş... İmanın nurunu, İslamın ışığını söndürtmemiş, ne kalblerden, ne de akıllardan sildirtmemiş...

Bütün asırların imamları bu zamanda olmalıki kâfi gelsin. Üstadın Ben Mevlâna zamanında gelseydim, Mesnevi yazar ve onun tarzında hizmet ederdim, demesi. Hastalık umumi. Onların cazibesi ise ferdi ve şahsi, yara ve tedavi ise külli.

Bediüzzaman 14 asırdır meydana gelen problemleri çözmüş, hizmetini tağyirde değil, tashihde yürütmüştür. Tefrik değil, umum farklılık ve fırkaları bir hakikatta cem etmiştir...