28 Şubat döneminde önde gelen medyanın patronajının ve yayın yönetmenlerinin umudu askerin bir darbe yapmasına bağlanmıştı. O dönemin komutanları da medyadaki bağlantılı oldukları insanlarla sık görüşüp bir ortak karara varmaya çalışıyorlardı.

Bu süreçte kritik gün medya yöneticilerinin askerin darbe yapacak güçte olmadığını fark etmeleriyle yaşandı. Ve o gün medya askerin yerine darbeyi kendisi yapmaya karar verdi ve askerin bir işe yaramadığını düşünmeye başladı.

Nitekim medyanın darbesi yapıldı da... O dönemde bu işin ön planında yer alanlar, davranışlarının orta-uzun vadede Türkiye'de bu tür işleri tamamen gündemden silecek ve kendilerine de düşman olacak bir iktidarı getireceğini hesap edemediler.

Çünkü sadece darbelerinden sonra gelen iktidarla kurdukları ahlaksız ilişki nedeniyle kısa vadede kazandıklarıyla ilgiliydiler.

Sonunda hem ülke büyük zarar gördü hem de kendilerinin koruduklarını sandıkları çıkarları uzun vadede büyük darbe aldı.

Bugün yazılı basının prestijinin sıfıra yakın düzeyde olması o dönemin medyası nedeniyledir.

Bence 28 Şubat'ın yıldönümünü "hüzün bayramı" olarak ilan etmeliyiz. Çünkü ne darbeyi yapanlara ne de alkışçılarına bir hayrı dokundu bunun ve ülkeyi üzmeyi de hâlâ daha sürdürüyor. İşi daha da acıklı yapan yan, o dönemde işin önderi durumundaki medyanın o günlerin diyetini hâlâ daha ödemek zorunda kalmasıdır.

28 Şubat sürecinde kısa vadeli ne kazanç sağladılarsa onun bedelini çoktan ödediler ve ödemeyi de sürdürüyorlar. Kayıpları kazançlarından çok daha fazla oldu.

Umarım o dönemin medya patronları ve yöneticileri davranış bozukluklarının değerlendirmesini iyi yapıp gereken dersleri kendileri için çıkarmışlardır. Bunun olduğunu hiç sanmıyorum ya, çünkü şimdi bile onca işten sonra davranışlarında hâlâ daha bozukluklar görülebiliyor.

Haber Türk