Elaziz’in Delikanlı bir Civanmert yiğidi,
Yirmi beşinde buldu, O Kahraman Seyyidi.
 
Fedâ kıldı ömrünü, O’nun yoluna fedâ,
Bu fedakârlıklardan, memnun olmuştur Hüdâ.
 
O da Nâşir olmuştur, diğer Ağbeyler gibi,
Çoğu da aynı yaşta; birbirinin tertibi.
 
Bir avuçtular zaten, hizmetlere koşturan,
Yazıp, basıp, dağıtacak, yoktu ki; hiç boş duran.

Basıldı Gençlik Rehberi, dağıldı yavaş-yavaş,
Bu Nurdan ürkenlerde, hâsıl oldu bir telâş.

Hemen Dava açtılar, geldi Hazreti Üstad,
Ağabeyler karşılayıp, hep ederler refakat.
 
“Hüve Nüktesi vardır, O Rehberin içinde,
Tar-ü mâr, Fikr-i Tabiat, bir acâip biçimde.”
 
Böyle dedi Üstadım, Kitabın ortasından,
Beraet edip çıktı; baktılar arkasından.
   
“On Şeyhülislâm’a ben; değişmem Aytimur’u,”
Yemin ile söylermiş; Aziz Üstadım bunu.
 
Vârisler arasına girer, Aytimur Ağbey,
Fedadır Nur Yoluna, Onda olan her bir şey.
 
Hâlâ Envar’da, Nurlar basılıp dağılıyor,
Bu sayede Nurcular, bire-bir çoğalıyor.
 
Çok mütevâzı Ağbey, ağzından lâf zor çıkar,
Bir şey söyleyecekse; açar Kitaba bakar.
 
“Benden bir şey sormayın, Risalede hepsi var,
Yerinden okunursa; güzel olur manâlar.”
 
Böyle deyip teşvik eder, her daima Nurlara,
O’nun ile mütalâa; gark eder sürurlara.