Suad Alkan lirizmini ortaya çıkaran, Hilmi Yavuz'un Divan Edebiyatı için söylediği 'derûni ahenk' sanırım. Kainatın tümüne hâkim olan ve Ayet'ül Kübra ile birlikte Nur talebelerinin aşina oldukları bir ritm, müzik duygusu Suad bey'in şiirlerinin de fonunu oluşturuyor.Bunu yakaladığı an şiiri büyüyor.

Bir dönemin nesli O'nun: 'kekliği değil beni vur!' deyişini bayraklaştırsa da, yeni nesil bunu 'arabesk' bir söyleyiş olarak görecektir. Düz ovaya çıkan her kekliğin böyle bir sona hazır olması beklenir, ki bu halde kekliğin hakkı üzülmek değildir. Hele intikam için çırpınmak hiç değildir.
Değil mi ki, bütün kâinatı ihtizaza getiren mûsika-i Rabbani durmuyor, kara sineklerle söz dalaşına girip 'derûni ahenk' e bozuk ses vermeye ne gerek var!

**
Suad Alkan askersiz bir komutandır; kâfiyesiz bir şair.. kimi, ittifak etmeyen bir elif de olmuştur; ancak asla etkisiz bir eleman olmamıştır.

Medeniyetin 'yer yüzü'nü resmetmek..Şu üç önkabulle başlar:
1. Hatayı göze almayan, bu yola çıkmasın...
2. Konuşulmak istemeyen söz söylemesin..
3. Nazardan korkan meydana çıkmasın.

**
Ay'a çıkmak bir hayal...
Ay'ı istemek bir aşk,
Ay'a çıkmış olmak matematiktir.

Hepsini birden yapabilmek ise marifettir.

Ay'a Senfoni hem hayaller, hem aşklar, hem de matematikçiler yetiştirmiştir.

Ay' a Senfoni bir 'şakk ve çâk etmek'tir. Efendimizi (asm) tarif eden en mühim bir mu'cizesidir. Bir parmak hareketiyle ayın kalbi yarılıp içi ışığıyla (O/nurla) yıkanmıştır.
Bu mucize, yeryüzüne gösterilen, miracın ilk provasıdır. Aya çıkmayı hayal eden, aşık olan ve hesap eden 'yer yüzü'ne, semada verilen ilk ders-i Nebevîdir. İmanın semadaki ilk laboratuvarıdır. Miraçla tamamlanan büyük ispatın ilk varsayım cümlesidir; hakikatle ilk temâsı ve ilk ışımasıdır.
Ay'a Senfoni, semanın kalbini açmakla, evrenin Müşahadetullah'a götüren marifet aracını inşa eden insan hayalinin, kalbinin ve aklının uyumunu temsil eder.

Estetik denilen, nihayet noktası hüsn-ü mücerret olan ve iman okyanusunda yüzdürülen bu aracın zihin işçilerinden biri olmakla, Ay'a Senfoni, duyulabilir. Bir robot şaşkınlığı, bir boşluk dokunulmazlığı, bir güvenliksiz özgürlük, çok yakın bir erişilmezlik, bir söylenemez şiddet-i beyan, bir görünemez zuhûr, bir çalınamaz beste; denizler mürekkep, ağaçlar kalem olsa ancak yazılacak 'iki kere iki dört kesinliğinde' bir sıfır alan...
Şair olmak mı, hayalin peşinde bir maceracı mı, ispatın basamaklarında yol alan bir seyyah mı...
Âşık mı, hayalî mi, âkîl mi...
Kalp mi, kalp içinde akıl mı, aklın içindeki iz'an mı, onun içindeki iman mı, onların hepsinin içindeki bir kandil içinde dolanan ışık mı...
Hepsini ihtizaza getiren bir musika-i Rabbanî ile rakseden mânalara sûret giydirmek mi...
Bu sûretleri seçecek:
bir ayna karşısında durmak,
nehrin akan suyundaki yansımayı beklemek
ya da açık bir havada aynını bulmak mı...

**
Suad Alkan'ın akıllı hayalleri ve akıllı aşkları akıllı kelimelerle giydirme telaşı, incelikli bir kavrayışla birlikte, sözlerinde, iğne izlerini taşıması da muhtemeldir.

Bir şey bizzat güzelse, cüzleri de güzeldir. Bu şey, eğer tamamen kabul edilmişse, münderecâtıyla (ki enaz biri ispatı mümkün olmayandır) kabule karîn demektir.
Suad Alkan, İdris Peygamberin (as) tezgahında dokunmuş bir aklın üzerinde yürür aynı zamanda... Dünya hayatı bir provadır... Bir terzi çırağı olmanın ne demek olduğunu bilen bilir ancak...
Dokunmuş olanda gezinmekle yeni şeyleri dokumak arasında, uzaktan, bir farklılık görünebilecektir. Eleştiri de bu körlüğü kullanacaktır kuşkusuz...
Halbûki.. gezindikçe aklı eskitmez insan... Gezindikçe eskimez insan...
 
Eskimeyen bir akıl, (hodri meydan!) bu zamanda, risalelerle tezgahına yeniden konulmuştur. Akıl verenlere, akıl alanlara selam olsun!...
Ay'a Senfoni hiç bitmesin!...