Şehrimizde bulunan ulemay-ı İslamiye’den Kürd Hoca demekle meşhur olan Bediüzzaman Said Efendi Hazretlerinden varid olmuştur.

Ey şanlı asakir-i muvahhidin!

Ve ey bu millet-i mazlumeyi ve mukaddes İslamiyet’i iki defa büyük vartadan tahlis eden muhteşem kahramanlar!

Cemal ve kemaliniz intizam ve inzibattır! Bunu da hakkıyla en müşevveş zamanda gösterdiniz! Ve hayatınız, kuvvetiniz itaattir! Bu meziyet-i mukaddeseyi en ufak amirinize karşı bile irae eylediniz! Otuz milyon Osmanlı ve 300 milyon İslam’ın namusu artık sizin itaatinize bağlıdır!

Rayet-i tevhid-i ilahî, sizin yed-i şecaatinizdedir! Sizin o mübarek elinizin kuvveti de itaattir!

Sizin zabitleriniz müşfik pederlerinizdir! Kur’an, hadis, hikmet ve tecrübe ile sabittir ki amire itaat farzdır. Malumunuzdur ki 33 milyon nüfus, yüz sene zarfında böyle iki inkılabı yapamadı. Sizin o itaatten neşet eden hakiki kuvvetiniz umum milleti ve İslamiyet’i, medyun-ı şükran etti. Bu şerefi hakkıyla teyid etmek zabitlerinize itaatledir!

Bilirim ki müşfik pederleriniz olan zabitlerinizi mesul etmemek için işe karıştırmadınız, şimdi iş bitti, zabitlerinizin ağuş-ı şefkatlerine atılınız! Şeriat-ı garra böyle emrediyor! Zira zabitler ulu’l-emirdirler! Ve ulu’l-emre itaat farz-ı ayndır. Şeriat-ı Muhammediye’nin muhafazası da itaatledir!

Bediüzzaman Sadi-i Kürdî (İkdam 3 Nisan 1325)

***

Her zamanın bir telakkisi var! Yukarıdaki satırlar 31 Mart isyanı öncesinde isyan eden askerlere hitaben yazılmıştı!

Lafızlar değişse de olayların hakikati değişmez! Bediüzzaman’ın olayı ele alış tarzında, içtimaî hayatımızı ilgilendiren küllî kanunların tecellisini görmek mümkündür!

İlk dikkat çeken kurumların ruhunu korumanın çok önemli olduğudur. Temel İslamî kurumların inkılap, devrim, değişim gibi kavramlar ile içi boşaltıldığında tamamen red ve inkara yol açan yapılanmaların ortaya çıkması kaçınılmaz olmaktadır.

Osmanlı yenileşme tarihinde bunun çok sayıda kurumsal örneği vardır. Söz gelimi medreselerin yerine kurulan modern mekteplerde bir daha medrese ruhu yakalanamamış, nihayet inkarcı nesiller kendilerinin önünü açan bütün İslamî kurumları tasfiye etmiştir.

Zabitlerini şefkatli bir baba, birliğini Peygamber ocağı gören Osmanlı askeri, kuşkusuz yaptığı işin ibadet olduğunun farkındaydı. Bu sır onu altı asır, yedi kıtada zaferden zafere koşturdu.

Alem-i İslam’ın umudu dün Osmanlı’ydı. Bu gün Türkiye’dedir. Yer yüzünün bütün mazlumları adaletin güçlü bir temsilcisine, hususan İslam coğrafyasının fakir Müslümanları, sığınacakları güçlü bir şemsiyeye muhtaçtırlar! Güçlü bir şemsiye ise, askeri, sivili, öğrencisi, memuruyla kanunlara itaat eden bir toplum yapısından ortaya çıkabilir.

Zayıf bir teslimiyet olarak görülse de yerine göre itaat, zalimlerin elini kolunu bağlayan en güçlü tepkilerden biridir! Elbette Allah’a isyan eden emirde, kula itaat edilmez!

Ancak ıslah yolunu tutan mürşidlerin, isyan eden önderlere kıyasla çok daha sağlam yollarla hedeflerine vardıkları hesaba katılırsa bu tespitin doğruluğu kendiliğinden anlaşılır.

Bir takım süslü ve aldatıcı kavramlarla Arap gençlerini sokaklara dökenler, aldatıldıklarını ve aldattıklarını anladıklarında, yorgan çoktan yad eller tarafından kapılmış olacaktır. Görünen ilk tezahürü, batının bölgeyi istediği sömürmesine engel olma tehlikesi taşıyan Afrika birliği çalışmalarının en büyük ortağı ve mali finansörü Libya’yı tasfiye etmektir.

İzah mizahı bozar denilmiş, herkes için itaat farz-ı ayındır. Demokrasi ve özgürlük getirme sözleri batılı işgalcilerin “Truva atına verdikleri” en yeni isimdir. Uzun ve sabırlı bir ıslah çalışmasının neticesi olmayan ve özellikle batılıların vaadleri ile ortaya çıkan her hareket, sömürgecilerin değirmenine su taşımaktan ibarettir. İsyan ve kargaşa İslam’ın ezeli düşmanlarına gözü kapalı teslim olmaktan başka bir netice vermez!