Bediüzzaman Said Nursi Hazretleriyle görüşen Son Şahitler'den Mehmet Özel ağabey Hakkın rahmetine kavuştu.

Mehmet ağabeyin cenazesi 27 Ağustos 2024 Salı günü Çorum Akşemseddin Camiinde ikindi namazına müteakiben kılınacak ve Ulu Mezarlığa defnedilecek.

1935 Çorum doğumlu olan Mehmet ağabey 1957’de Burdur’da askerken Isparta’da Bediüzzaman Hazretlerini ziyaret etmişti.

Mehmet ağabey o görüşmeyi şöyle anlatmıştı:

1955 yılında askere gittim. 1958'de askerliğim bitti. Asker olmadan önce Bediüzzaman Said Nursî Hazretlerini “çok büyük bir âlim” diye duymuştuk. Bilhassa kendisi de Çorumlu olan Hayrettin Karaman Hocadan da duymuştuk.

Burdur’un Çeltikli karakolunda askerliğimi yaptım. Jandarma Karakolu’nda İsmail Ertan Başçavuş vardı. Onunla beraber biz karakolda çalıştık. Masalarımız yan yanaydı İsmail Başçavuşla, o boş kaldığı zaman çekmeceyi çeker, oradan kitap okurdu. Teksirle yazılmış Küçük Sözler olduğunu görürdüm.

1957 yılıydı. Vazifemiz gereği sağa sola mahkûmları, suçluları götürüp getiriyoruz. Günün birinde Isparta’ya bir sevk çıktı. Mahkûm gidecek. Biz devriye hazırlayacağız. Ben İsmail Başçavuş’a dedim ki, “Komutanım ben gitmek istiyorum.” Hay hay dedi, “Başkası gideceğine sen git” dedi. Fakat ben Üstâd’a gideceğimi söylemiyorum ona. Mahkûmu aldık, Isparta’ya geçtik. Mahkûmu Isparta’da jandarmaya teslim ettik, biz biraz serbesttik o arada. Arkadaşa “Burada büyük bir insan var, gel gidelim ziyaret edelim seninle” dedim. “Olur” dedi, sabah saat sekiz civarlarında gittik. Yer Isparta’daki Üstadın şu anki evinde oluyor. Yan kapıdan değil, merkez kapıdan tıklattık kapıyı. Birisi çıktı kapıya, o zaman merdiveni ahşaptı.

Birisi çıktı oradan, buyurun dediler. Biz inzibat vaziyetindeyiz, tabancamız falan var. Buyrun dediler, “Üstad’ı ziyaret edeceğiz” dedik. “Üstâd şimdi meşgul, biraz sonra geliniz” dediler. “Tamam” dedik, ayrıldık gittik. Saat dokuz, dokuz buçuk civarı tekrar geldik. Tekrar kapıyı çaldık, içerden çıkan kim onu da tabi sormadık, tekrar dediler ki: “Üstâd şimdi meşgul, öğleden sonra geliniz.”

Bu arada benden başka bir de piyade askeri dolaşıyor orada, o da Üstad’ı ziyaret edecek. Şimdi ikinci defa gelip, bizi içeri almayıp “Öğleden sonra gelin” deyince yanımdaki arkadaş “Yahu” dedi, “Biz adamın ayağına geliyoruz, bizi kabul etmiyor. Ben gelmem bir daha” dedi. “Tamam” dedim, “Sen jandarma merkezinde bekle, ben oraya gelir, oradan Burdur’a döneriz” dedim.

Öğleden sonra gittim oraya, yine o diğer piyade asker de dolaşıyor. Üstad’ı ziyaret edecek, ama içeriden kapıyı açan hizmetkâr “Burdurlu kim?” dedi. Ben bir acayip oldum. Bir tuhaf oldum yani. Ben kimseye Burdurluyum falan demiyorum. Üstad “Burdurluyu alın” demiş. Diğer askeri almadılar, biz içeri girdik. Ahşap merdivenden yukarıya çıktık. O merkez kapıdan. Üstad’ı şimdiki o karyolanın üzerinde arkasına biraz yastıklar koymuşlar, desteklemişler, ayakları ileride, yorgan üzerinde oturuyor. Tabi ben selâm verdim, elini öpmek istedim, elini öptürmedi. Oraya oturduk. Karyolanın ucuna, ayak tarafına.

Üstâd askerlikten bahsetti. Biz askeriz ya. “Askerlik mukaddes bir vazifedir. Elmas hükmündedir. Eğer farzlarınızı ifâ etmezseniz bu elmas hükmündeki vazife kömür mesabesine düşer” dedi.

Tabi Üstad’ın her konuştuğunu da anlayamıyordum. Biraz rahatsızlığı falan da var. Ancak elleri şöyle açıktaydı. Ellerine dikkat ettim, elleri çok zayıf olmasına rağmen çok nuranî, çok parlak görünüyordu. Kendisinin gözlerine de bakamıyordum yani. Neden bakamıyorum onu da bilemiyorum. Böyle bir durdum oldu. İlk girişteki “Burdurluyu alın” demesi beni çok etkiledi. Üstad bir kerametini gösterdi orada. Çünkü ben “Burdur’dan geliyorum” falan demedim. Böylece Üstâd bize duâ etti, bizi talebeliğe kabul ettiğini söyledi. “Burdur’daki başçavuşu da Türk ordusundaki büyük bir kumandan sayıyorum” dedi. (Yeni Asya)