Bazen berzahlara bürünmek; görünürlüğün saldırısından korunmak, kem nazarların şiddetinden azade olmak, zannın savletinden arınmak için olsa gerek. Hicap elbise gibi bir şey.

Gözün kapağı var, dil, diş ve dudak arasında saklı. Göz bu mana ile görülmeli, dil mana ile konuşulmalı değil mi?

Gözü korumak ve gözlerden korunmak; aydınlık berzah. Dili tutmak; sükûn kalp. Ne kadar nazar karesi o kadar zihin kart açılımı ve o kadar meşguliyet; kalp dairesinden dünya dairesine sıralanan silsile meşguliyet.

Bu kadar meşguliyet arasından hikmet sökün eder gelir konuşur, hakikat görünür mü? Gözün malaniyete kapanması gönlün açılması, dilin malaniyete susması hakikatin konuşması; ruhun nefes alması.

Mağarayı deme giren, elbiseye bürünen, halvet hal kuşananlar; kendi içinde böyle şehirler inşa ederler ve şehirleri inşa ederler.

Vitrinlerde etiketleri seyreden, reklamlara takılan, siyasetin akıntısına kapılan; görünürlüğün saldırısından kendini kurtaramamış, açık hedef olmuştur. Ölçü ve ihtiyaç içinde bu da bir insani haldir, zihni halvete mani de değildir.

“Sesim çok çıktı biraz susayım” deyip suskunluğa bürünmek, “ortalıkta çok göründüm” deyip “kenara çekileyim” demek de bir insani haldir.

Bundandır büyüklerin kimi mağaraya, kimi dağa çekilmiş zaman zaman. Hep o burçta kalmamışlar, şehirlerde insan içinde yaşamış onlara hikmetle konuşarak hakikati göstermişler.

Kur’an mü’min erkeklere ve mü’min kadınlara ayrı ayrı “gözlerini korusunlar” der.  Meallerde parantez içinde “haramlardan” derler, elbette ki acaba sadece haramlardan mı?

Fasıkın yüzüne ve gözüne bakmak, boş şeylere bakmak bu kapsamın içinde değil mi? Keza akıllı telefonu! akıllıca kullanmamak?

Böylesi korunma olunca virüs daha bir başka görülür, faylar daha bir başka hareket eder, dil daha bir başka konuşur vesselam.