Ne yaman bir Müslüman, Bitlisli Bedîüzzaman,
Kemâl buldu onda Î’mân, Kahraman Bedîüzzaman.

Bitlis’in Nurs vâdîsinde, halâs, asrın Bedîsinde,
Takvâ, ihlâs, sadâkat, zirvedir Nur Annesinde.
     
Süt vermemiş bir yudum, abdestsiz yavrusuna,
Muallimlik eylemiş müstesnâ kuzusuna.

Babası ayrı takvâ, haram lokma sunmadı,
Seyyid’ler silsilesi, hiçbir yerde durmadı .
   
Eksik kalırdı elbet, Bediüzzaman’sız Doğu,
Îmânı eksik kalanın, Anarşist oldu çoğu.
 
Medresetü’z-Zehrâ’yı inşâ idi niyeti,
Feth olur insanların o ulvî meziyeti.
   
Mezc olurdu ilimler îmân ile birlikte,
Kurtuluşu bulurdu düzenlikte dirlikte.
  
İ’tidâli demledi, cümle Nur Şakirtleri,
İç savaşı önledi Üstad ve Katipleri.
   
O söyledi yazdılar, tuzakları bozdular,
Î’mân ittihâd ile gönüllere sızdılar.

Hep beraber Vatandan düşmanı kovuverdik,
Kürt, Türk, Çerkez demeden omuz-omuza verdik.
  
Şimdi bizi kandırıp hasım kılmak isterler,
Kız verip kız almışız, hısımmışız bilmezler.
 
Nur kervanı buradan tâ.. Şarka uzanacak,
Î’mân, ihlâs, sadâkati Nurlar’la kazanacak.

Okullarda Nurlar’a birer kürsü açalım,
O kürsüden cihana, ilim, irfân saçalım.
 
Dolmuşa gelmeyelim, dolmayalım kin ile…
Hep beraber olalım, bitsin artık bu çile.
 
Î’mân kardeşliğini ortak payda yapalım,
Şuna, buna, değil de, biz Kur’an’a bakalım.
 
Şark’ın öz Evlâdını, şimdi Dünya tanıyor,
O’nun Eserleriyle, Milletler uyanıyor.
 
Eski hâl muhâl, ya yeni hâl, ya da izmihlâl,
Değişim başladı artık, tek düzelik, muhâl.
 
Gülecek artık elbet, halkın ma’kûs tâlihi,
Huzur bulur Nurlar’la, ruhların menâbi-i.
 
Gel ey!  Bediüzzaman, gönlümüzün gülü ol,
Yemyeşil bahçemizde, hem gül, hem de Bülbül ol.