Bazen kendimi çok bedbaht hissediyorum; yalnız, anlaşılmamış; yapmak istediklerini yapamamış bir bedbaht. Benden başka herkes çok bahtiyar; herkes, her meselesini halletmiş. Dünya yıkılsa kimsenin umurunda değil. Cemiyet nereye gittiğini düşünmeyen sürü gibi.

En parlak düşüncelerim, paylaştığım bir sebze fotoğrafı kadar ilgi uyandırmıyor takipçilerimde. Cemiyet adına tenkid ve itirazlarım makes bulmuyor. Sesim biraz yüksek çıksa etrafımdakiler sırra kadem basıyor; saklanacak yer arıyorlar korkularından. İçtimâî bütün kavgalara yalnız dalmaya mecburum. Güçlünün yanında girdiğiniz kavga, hasis bir menfaatperestlik, bir düşkünlüktür; kavga değil.

Elif Öğretmen hayatımın belki de en olgun meyvesi idi. Kaç kişi tadına baktı, tadına bakanlar kaç kişiye tavsiye etti? Kitabı okuyup bana göz yaşları içinde dönenler daha çok genç insanlar, ekseriyeti genç kız veya kadın. Çok az sayıda ise delikanlı. Kitaba dair yapılan tenkid ve tahliller çok daha az. Oysa İslâmî bir zaviyeden bu ülkenin temel meselelerinden biri olan ırkçılık, bilhassa da Kürt Meselesine teklifler getiren bir kitab. Ağlatacak kadar da müessir bir aşk hikâyesi.

Ne var ki, ülke insanının üzerine ölü toprağı serpilmiş. Mezar taşları daha çok konuşuyor, kitabelerin dili daha zengin, daha canlı, daha candan...

Şimdi elimde Kader romanı var, iki yıldır yazmaya çalışıyorum. Elif Öğretmen’in devamı bir kitab. Benzer bir âkibeti yaşayacak diye ödüm patlıyor. Kötü yazdığımı düşünmüyorum. Kötü yazdığımı düşünen varsa tenkid etmeli, paçavraya çevirmeli kitabı. Ama yok, bu ülkede tenkid bile yaşamıyor. Oysa tenkidsiz ne edebiyat gelişebilir, ne düşüncenin parlak zaferleri olabilir.

Bu satırları kısa tutup, Kader’den bir metin paylaşacaktım ama az okuyan bir ülkede metni ilâve ederek uzatmak yanlış olacak. Nasılsa ya okunmayacak, ya da müsbet veya menfî tek satır yazılmayacaktır. Budalalık bizde ki, yazmaya devam ediyoruz. Kim bilir, belki de uzak bir gelecekte yaşanacak erken görülmüş rüyalarız!