Şöyle ki insan, iradesiyle var olduğunun farkında olmamayı tercih edebiliyor. İnsan var olduğunun farkında olmayınca her bir anda var edilmeye ne kadar muhtaç olduğunu idrak edemiyor. Böylece kendisini var eden kaynağın, bir annenin yavrusu için çırpınışından ("Hannan" isminin kök manası buradan gelir.) sonsuz kat daha yüksek bir şekilde, her bir anda sonsuz acıma ve şefkatle onun var olmasını irade ettiğini unutuyor.

Yani insan, var olduğunun farkında olmayınca her bir anda var edilmeye muhtaç olduğunu anlamıyor. Her bir anda var edilmeye muhtaç olduğunu anlamayınca varlık kaynağının "Hannan" olduğunu unutuyor.

Varlık kaynağının "Hannan" olduğunu unutan, yani insanın her bir anda  var olması için sonsuz bir şefkat ve acımayla onun var olmasını tercih eden kaynağı unutan, o Hannan'ın vermiş olduğu sair nimetlerin de farkına varamıyor. Böylece "Mennan"ı (nimetlerin kaynağı oluşundan dolayı 'minnet' edileni) göremiyor.

Kısaca Hannan'ı unuttuğumuz için Mennan'ı da göremiyoruz.

Varlığımızın şuurunda olmadığımız için ne denli var edilmeye muhtaç olduğumuzu idrak edemiyoruz. Var edilmeye ne denli muhtaç olduğumuzu idrak edemediğimiz için var edilmemizi tercih eden kaynağın bize karşı ne derece sonsuz bir şefkat ve acımayla dolu olduğunu göremiyoruz. Varlık kaynağımızın bize karşı ne kadar sonsuz bir şefkat ve acımayla dolu olduğunu göremediğimiz için var edilmemizin ne derece bir nimet olduğunu fark edemiyoruz. Var edilme nimetinin farkına varamadığımız için sair nimetlerin de ne derece 'nimet' olduklarını anlayamıyoruz.

Hannan’ı unutup Mennan’ı fark etmeyince “Deyyan”ı (her şeyin her bir şeyinin varlık kaynağı olan, her şeyin her bir şeyini 'borç'/emanet veren) göremiyoruz. Deyyan'ı göremeyenin “din” (Deyyan ve din kelimeleri aynı kökten gelir.) anlayışı, “el mecbur itaat etmek zorunda olunan bir komutanın” emirler manzumesi gibi olmaktan öteye geçemiyor.