Fırtınalı bir hayat, cenderede ma’neviyat,
İşkenceler, zindanlar, müstebid bir saltanat.
 
Maznûnlar mahkemede, zindanlarda maznûnlar,
Hakları gasb edilmiş, melûl-mahzûn vicdanlar.
 
Bir Kahraman Mücâhid, aldı vekâletleri,
O sayede son buldu, maznûn sefaletleri.

 
Savundu Kahramanca, Davayı, davalıyı,
Ömür boyu yaşıdı, bu mukaddes sevdayı.
 
Maddî ücret beklemeden, savundu her maznûnu,
O mücadeledir ki; kaldırdı bu kanunu.
 
Ülkenin her yanında, maznûnlar savunuldu,
Nurculuk davaları, beraetlerle son buldu.
 
Kefeni çantasında, ölümü öldürmüştü,
Nerede maznûn varsa, hep izini sürmüştü.
 
Kar, kış, bora fırtına, yoluna taş olmadı,
Davalara girmediği, şehir, belde, kalmadı.

Bilemedik Onun da, kıymetin bilemedik,
Çekti gitti diyardan, yüzünü göremedik.
 
Sesi geldi Cidde’den, tercümandı Nurlara,
O Mübârek beldelerde, dalmıştı sürûrlara.
 
Mekke ile Medine ta’lîm yeriydi artık,
Sükûnu orda buldu, acıtmıştı ayrılık.
 
Dostlardan mufârakat, kat-kat artıp giderken,
Bir maraz çöreklendi, ansızın, erken, erken.
 
Uzak diyara gitti, çaresi var mı diye,
Sonradan anladı ki; Rabbinden bir hediye.
 
Alerre’si velayn dedi, teslim oldu kadere,
Dostlara vâsıl oldu, gark olmuşken kedere.
 
Helâllikler diledi, gelip-giden ihvândan,
Yüreği yaralandı, ayrılıktan, hicrândan.
 
O’nun tavassutu da, kırmadı kalın buzu,
Hâlâ kapanmış değil, kalbi inleten sızı.
  
Emr-i Hak vâkî oldu, teslim etti ruhunu,
Mütebessim çehresiyle, seyrettik sürûrunu.

Fatih Cami bahçesi, doldu taştı, dostuyla,
Gökten yağmur daneleri, akıverdi coşkuyla.
 
Eyüp Sultan sırtları, aldı Berk’i koynuna,
Mübarek Ağbeylerin, sımsıcacık yanına.
 
Müdâfa’ayı Nurlarla, yaptı, Münker-Nekîr’e,
Bunlar bana çok kolay, daha müşkülü söyle.
 
Bu hâl üzre haşr oldu, Üstadıyla baş-başa,
Kahraman Bekir Ağbey; gönüllerde hep yaşa.