Risale-i Nur’un her bir düsturu hayat kurtarıyor. Zaman oluyor ki bir tek düsturu bilmek çok çetrefilli görünen meseleleri anında vüzuha kavuşturuyor.

Şimdi bu zamanda ve bu ortamda yolumuzda kaziye i makbule olmadığını, zamanımızda bu kaidenin yerini delile hüccet ve bürhana dayanmak aldığını bilmek ve iktizasınca hareket etmek elzem olmuş.

Abdülkadiri Geylani (ks) gibi fevkalade zâtların zamanı ve zemininde büyük zâtların sözlerini delilsiz olarak kabul etmek ve tâbi olmak var idi ve o zaman ve zemin böyle irşadı gerekli kılıyordu. Fakat bu zaman bir şahsın makbuliyeti üzerinden irşadı kaldırmıyor ve bu tarz irşad zındıkaya karşı dayanamıyor.

Zaman cemaat zamanı. Ne kadar mübarek de olsa bir şahıs bu zamanın şiddetli ve cemaatli taarruz eden dalaletine karşı dayanamıyor.

Delilleri ve hüccetleri yalanlanamayan, zındıkaya hizmet eden felsefeyi mağlub eden Risale i Nur kuvvetini Kurandan alıyor.  Bediüzzaman Said Nursi Risale i Nur’un Kurana aidiyet ve mensubiyetini defaatle kuvvetli delillerle isbat ediyor.

Elbette bu durum Bediüzzaman Said Nursi’nin manevi makam ve derecelerini iskat etmiyor. Lakin Bediüzzaman Said Nursi’ye Üstad diyorsak Üstadlığını kabul etmemiz gerekir. Yani, Risale i Nur’un hakaikini Bediüzzaman Said Nursi’nin makbuliyeti ve yüksek makamı üzerinden anlatmak gerekmiyor. Kainatı dağıtamayan bir kuvvet mesela sadece Ayet’ül Kübra’nın hakikatini yalanlayabilir mi?

Ayet’ül Kübradaki delilleri nakzetmek için ağaçların yıldızların dağların taşların yokluğunu isbat etmek gerek.

Netice olarak Nur Şakirtlerinin vazifesi insanların kalbine çok sevdiğimiz Üstadımızın sevgisini nakşetmek değil Risale-i Nur’un cerhedilmez ve Kur’an’a dayanan delil ve hüccetlerini göstermektir.

Bediüzzaman Said Nursi de talebelerden bu tarz hizmeti istemekte değil midir?