Safa Merve arası, Hacer ile İsmail,
Bir Anne bir de evlât, aç ve susuz ve sefil.
 
Gidip gelir çaresiz, bir damla suya hasret,
Dua kaza olursa; gelir dinmeyen servet.
 
Şimdi hâlâ akıyor, suyun başı Cennette,
Zemzem bitmeyen servet, bütün dünya hayrette.
 
Saf ve temiz mugaddî, dünyada benzeri yok,
Susuzluğu giderir, hem de tutar karnı tok.

 
Hacer’le İsmail’in bitmeyen bu duası,
O gidip gelmelerde, saklı Allah rızası.
 
Sa’y etmek, gidip gelmek, umre’nin bir rüknüdür,
Bu gidip gelmeler de; Allah’ın bir hükmüdür.

“Safa ile Merve’dir Allah’ın Şeâiri,”
Burada gidip gelme; Yüce Rabbin bir emri.
  
Dört gidiş, üç de geliş, tamamı yedi şavttır,
O gürleyen sadâlar, ne muhteşem bir savttır.

Yeşil ışık arası, koşacan; rahvan-rahvan,
Razı olacak bundan, ol Rahîm-i ve Rahman.
 
Umrenin şartı oldu, tavaftan sonra gelen,
Kan ter içinde kalır, arada gidip gelen.
 
Dualarla birlikte, o gidip ve gelmeler,
Safa, Merve başında, istilâm eylemeler.
 
Gelin, biz de birlikte, yola revan olalım,
Allah’ın rızasını, biz bu yolda bulalım.