Ölüm ardışık gelmez.  İhtiyarı genci, hastası sağlıksı, çocuğu yetişkiniyle elele oluşturduğumuz bir dairenin tam ortasındadır. Kime açılırsa kapı, öncelik hakkı onundur. Onun içindir doksanlık ihtiyarın yirmilik torununu gömmesi. Ya da ölümcül bir hastanın, başında bekleyenlerin helvasını yemesi… Onun için hiçbir ölüm zamansız değildir.

Ölüm bu, dinlemez kimseyi ve hiçbir şeyi. Ne güneşi yutan yıldızlar, ne yenilir yutulur bir kelam etmemiş müstebitler sırtını dönemez ona.  En güçlü kararlara düşülen şerhtir ölüm. Kimini güldürür kimini düşündürür kimini süründürür bir ömür boyu. Arada sırada bakılan fakat hiç bakılmasa da orada hemen üstümüzde işleyen şaşmaz ve sessiz bir çalar saat gibidir. Vakti gelince uyandırır en koyu uykuları bile. Ya güneş batmayan bir ülkenin sabahına yahut  ay saklı gecelerin diyarına. Ölüm bu ne yar dinler, ne ağyar. Ne bahar dinler, ne Nehar. En güzel yüzlere de en şirin sözlere de kıyar. “Aşk iki kişiliktir” diyor Behramoğlu. Ölüm de öyle. Ölen öldürür sevdiğini çünkü…

Yok yok, bu kadar karanlık değil tablo. En azından tablonun bütününü görenler için. Yani vahye muhatap olanlar için. Elbette ayrılık kimseye yar değildir. Ayrılık ağlatır ve ölüm ayrılık getirir emaneten de olsa herkese. Onun için gidenin ardından ağlamak herkes içindir ve herkese de yakışır.

Lakin her göz aynı gözyaşını dökmez. Kiminden sonsuz ayrılıkların katran karası, kiminden ise kısacık bir ayrılığa bile tahammül edemeyen bir kalbin vefası akar. Birinde “bir daha dönmemecesine bu gidiş nereye?” saklıdır, diğerinde Ebu’d-Derda’nın (r.a) her cenazenin ardından dediği gibi “Sen git, biz de geliyoruz!”  rahatlığı.

Vahiy, ‘Vah!’ dedirtmez gidenin ardından, eyvah dedirtmez! Vahiy var kılar çünkü, varlığını daimi kılar. Vahiy vuslattır. Vahyi rehber edinen vuslata erer, sevdiğine kavuşur.  İşte o zaman ölüm de güzel olur!

İşte ölüm böyledir. Mümini güldürür, gafili süründürür, münkiri düşündürür! (Osman)