“Siret kayması” tabiri şahit olduğumuz aymazlıkları ifade eder mi bilmem. Görüntü var sanal, söz var sahici değil, tavır var inandırıcı değil, yazı var yüreğe işlemiyor akla istikamet vermiyor!

Çok konuşuyor, çok da yazıyoruz; söz sadra işliyor, kelam kalbe dokunuyor mu? Adı sosyal medya parmak hareketi hızından başka bir şeye dönüşmüyor; hissizlikten, istikametsizlikten...

Katlanarak devam ediyor bu silikleşme ve aymazlık; sanallıkta toz savurmakla kendimize avutuyoruz.

Sokaklar, caddeler, yollar; ne halde olduğumuzu gösteren büyük ve net bir ayna; edep görülüyor haya sergileniyor mu o mekanlarda?

Zihnimizin kıvrımlarında, aklımızın köşelerinde, kalbimizin içinde ne varsa o yansıyor dışarıya.

Şehirlerin hali şuurumuzun haritası; edebe mugayirliği, hakikatten ve insaniyetten kopukluğu tasvir etmeğe gerek var mı?

Sadece belli kesimi suçlamak kendimizi temize çıkarmaya yetmez.

Haramların bu kadar aleni işlenmesi, haksızlığın fütursuzca yapılması; ürkütücü, korkutucu. Öyle ki bu hal kabullenilir olunmuş; sadelik, samimiyetse ötelenir olmuş.

Kanaat, iktisat, tevekkül tozlu kitap sayfalarında kalmış; diğergâmlık hırsın gölgesinde kaybolmuş.

Sokaklar garip, evler harabe, şehirler şuursuz, insanlar insanlığını arıyor.

Diri vicdanlar var yine de, her insanın vicdanında da diri bir yön var; bir ışık, bir uyarıcı, elinden tutacak bir el bekliyor, arıyor.

El ve ışık mesabesindekilerin lüzumu olmadıkları başka şeylere yönelmeleri ve de kendi aralarındaki rekabetleri; fitne ile mücadeleyi zayıflatıyor, müfsitler güruhunun işini kolaylaştırıyor, az bir kuvvetle büyük tahribat yapmasını sağlıyor.

Tarih tekerrür edip duruyor; küllenen müfsitlik, uyandırılan fitne; yeni isim, yeni resimlerle sahneye çıkıyor.

Şikayet ve tenkit ötesinde yaşanmışlıkla cevap vermek; en etkin mücadele olma özelliğini dün koruyordu, bugün de öyle, yarın da öyle olacak.

Ete kemiğe bürünüp “Yunus” olmak; az söz, az kelam, az amel sahibi; çokça ihlas sahibi olmak... Çokluğun girdabında siret kayması yaşayan bizlere çok şey söylüyor vesselam.