28 Şubat, inancın, imanın, iradenin, kararlılığın, pes etmemenin duruş sembolüdür.

28 Şubat, dimdik duranların, diklenmeden, anarşi çıkarmadan, yakıp-yıkmadan dik duranların hikâyesidir.

28 Şubat, kendinden sonraki kuşaklara miras bırakır gibi anlatılacak bir direniş hikâyesidir.

28 Şubat, menfaatsiz, çıkarsız, payesiz paydada buluşulan, omuz omuza verilen elifler dayanışmasıydı.

28 Şubat riyasız, şuurlu, "O razı ise tüm dünya küsse önemi yok" diyenlerin kulluk tablosuydu.

28 Şubat gözlere soka soka değil, göz yaşını akıta akıta, sessiz, vakur, dualı haykırışıydı.

28 Şubat, keyfiyetin galibiyetinin, ifratsız mağduriyetinin adıydı.

Tüm bunlar ve anlatılmayanlar nedendi? Niçindi? Niyeydi?

Bunca çile, yok sayılma, iknâ odaları, okul bırakmalar, ekranlarda şuh arz-ı endam etmek için, sanal ortamlarda gerdan kırmak için değildi.

Dizilerde, filmlerde gördüğü lüks ve zengin hayat hayalleri peşinden gitme uğruna, evini, eşini, çocuğunu, ailesini terk etmek için değildi.

Edeb, iffet, haya, tevazu, saygı, ibadetten uzaklaşalım diye hiç değildi.

Dünyevileşmenin baş döndürücü hızına yetişmeye çalışırken, "omuzunda akrep var" diyenlere küsmenin vebali var dostlar.

On yaşına gelen evlâda namaz eğitimi ve sorumluluğu kazandırma mecburiyetini es geçip, yaşını başını almışların farz ve sünnete mugayir hal ve tavırlarına alkışla tempo tutmanın vebali var.

Sesini-sözünü-endamını haram nazarlardan sakınan annelerin, başı örtülü ama moda dergilerinden fırlamış kızlarıyla gurur duymanın vebali var.

Dinimizin bakımlı ve temiz olma ölçüsünü, baktıran ve güzel olma yarışı haline getirmenin vebali var.

Cennet anneleri ve efendilerine komşu olmak, güzel ahlak peygamberinin halini, tavrını, fiillerini, kısaca sünnetini uygulamaktan geçer.

Yoksa durum çok iç açıcı değildir.

Vallahi tokadı müthiş olur.

Kul hoş görse, affetse bile, Kur'an affetmez.