İmtihanlar hayatımızda çok önemli bir yer tutar. Neredeyse başımıza gelen her şey, bir imtihan neticesidir. Eğitim vazgeçilmez bir unsurudur. Türü, metodu, muhtevası değişse de sonucu ve hayatımıza yansıması pek değişmez. Başaran kazanır, başaramayan kaybeder. Bazen bir daha, bir daha şans buluruz, bazen de tek seferde biter her şey.

Ülkemizin imtihanlar konusunda özel bir birikimi, özel bir sistemi var. Hatta sadece bu konuyla uğraşan ve bir nevi darphane gibi para basan önemli bir kurumu var.

Yıllar önce Ankara 19 Mayıs Stadında bir imtihana girmiştim. Beton basamaklarda birer metre arayla oturtulan on bini aşkın kişiydik ve memur olabilmek için ter dökmüştük. Üniversiteye giriş imtihanından daha da önemliydi bizim için. Bunun öncesinde ve sonrasında daha yüzlerce imtihana girdik ama benim aklımda bu yer etmiş nedense.

Neticede kaderimizde yazılan neyse o gerçekleşti. Basamakta otururken ben dahil binlerce kişinin birazdan kendilerine sorulacak soruların nelerden veya hangi konulardan olduğunu bilmediklerini düşünmüştüm kısa bir süre. Sahi, imtihana girerken ne sorulacağını bilmek, nasıl bir duyguydu acaba? Hatta hem soruları, hem de cevapları bilmek ne büyük bir rahatlıktı.

Hepimiz hayatımızda en az bir defa herhangi bir imtihana girmişizdir. Hep birlikte düşünelim; bir imtihan salonundayız, soruları biliyoruz, cevapları da. Üstelik bu imtihanda başkasına bakmak da serbest yardım etmek de. Hatta açıp ders kitabına ve yardımcı kitaplara bakmak da. Tek şeffaf imtihan.

Sorumlu olduğumuz konular, insanlık tarihinin başlangıcından itibaren hiç eskimeyen, teferruatta değişse de özde hiç değişmeyen, herkese sorulmuş ve herkese sorulacak olduğunu bildiğimiz şeyler.

Kitabımız, alanında en iyi, en mükemmel, en orijinal, en eski ama hiç eskimeyen eşsiz bir Kitap.
Öğretmenimiz, doğruluğu, dürüstlüğü, alanındaki bilgisi ve öğrencilerine şefkati çok ziyade bir Zat.
Bizi imtihan eden ise, adaletine şek ve şüphe olmayan, zaten bize o imtihan alanındaki her şeyi lütfu ile sunan, O’nun lütfu olmasa nefes bile alamayacağımız, hatta var olamayacağımız, imtihanda pek başarılı olamasak da yine O’nun lütuf ve merhametine sığınacağımız, her şeye gücü yeten tek Kudret Sahibi.

İmtihanı en iyi şekilde verebilmemiz için her türlü zemin hazırlayan da O olduğu için, başarılı olduğumuz takdirde, bize o ana kadar sunulanların küçük bir teşekkürünü bile hakkıyla edebilmiş sayılmıyoruz. O zaman da O’nun lütuf ve merhametine sığınmaktan başkaca çaremiz yok.

Dedik ya sorular belli, cevaplar belli. Sürpriz yok.
Belli olmayan ise imtihanımızın ne zaman başlayıp, ne zaman biteceği. Zamanı geldiğinde birileri “Tamam, senin imtihanın bitti, çık” diyor, bir başkasınınki yeni başlıyor. Bitirip de salondan çıkanlar, imtihanı devam edenlerden kat kat fazla.
Geriye tek bir şey kalıyor; bir önce ne biliyorsak yazmak ve yapmak. Hiçbir anı boş geçirmemek. Süre çok hızlı ilerliyor. Ara sıra yanımızdakileri salondan çıkarıyorlar. Bunlar en sevdiklerimiz de olabiliyor. Zamanında ona yardım etmediğimiz için “Durun, götürmeyin, daha yapacakları vardı” demeye çok geç kalabiliyoruz.

Sorulara doğru cevap verdiğini gördüğümüz, bildiğimiz şahıslar dışarı çıkarıldığında ise o kadar üzülmüyoruz. Hatta ardından gıpta ile bakıp, esas değerlendirme yeri, asıl mükafat ve mücazat yeri olan yer olan o merkezdeki halinden ümitleniyoruz. Onlarla başta rehberimiz, önderimiz olan en iyi öğretmene selam söylüyoruz.

Rahmetli Ali İhsan Tola Ağabey de bu imtihanı alnının akıyla verebilmek için mücadele edenlerdendi. Nur hizmetinin kilometre taşlarından biriydi.
Başta Peygamber Efendimiz (asm) olmak kaydıyla, Üstadımıza ve bütün sevdiklerimize selam söyle Ağabey.
Mekanın cennet olsun.

Hariçten Gazel:
Yaşıyoruz işte, bir ezan, bir namaz vakti arasında,
Bazen hemen kılınır namazımız, bazen altmış yıl sonra.

Yaşarız bir nefes alem-i fenada alın yazımızı,
Ceddimiz ezan okur kulağa, neslimiz kılar namazımızı.