Yüce Allah’ın, Hz. Âdem’den Hz. Muhammed’e kadar gönderdiği mesajların tamamında ortak özellikler vardır. Zaten Kur’an-ı Kerim’de peygamberler arasında ayırım gözetilmediği ve gözetilmemesi gerektiği açıkça belirtilir. (Bkz. Bakara Suresi, 285. ayet)

Kuşkusuz, bütün dinlerin temel amacı, insanlığın iki cihan saadetini temin etmektir. Asıl, esas ve kaynakları “bir” olan bu kurumların; geldikleri zamanın özelliklerine uygun bir biçimde hüküm icra etmelerinin yanı sıra, temel hedeflerinin tevhid, haşir ve kulluk olduğu da bilinmesi gereken bir husustur.

Beşerî bir takım müdahalelere maruz kalmış olan Kur’an’ın dışındaki diğer ilahî kitapların kalıntıları arasında mahfuz kalan bazı ifadelerin özgün özellikleri, yani vahye mensubiyet hususiyetleri hemen dikkat çeker. Örneğin, Tevrat’ta yer alıp İsrail oğullarını hidayet ve kurtuluşa çağıran ve “on emir” olarak bilinen maddelerin neredeyse tamamı İslamiyet’te de aynen korunmuştur. Bunlara maddeler halinde göz attığımızda şu ifadeleri okumak mümkündür:

Yazı için TIKLAYINIZ