Sessizlik ve yürüyüş; dünyada tek başına ve dünya senin. Değmemişlik ve dokunulmamışlık ritmini bozan ayak sesleri, yürüyüş sessizliği. Yorulmak ve yeniden yola revan olmak… Yolun sonu?

Seslerin bittiği, ışıkların söndüğü, suretlerin kaybolduğu yere kadar. Nerde başlamıştı bütün sessizliği bozan ilk ses; mekân var mıydı, zaman var mıydı o demde?

Sürgün saatler, düşüş ve yürüyüş… Koskocaman dünya, tek başınalığın esareti; her adım vuslat duası, istiğfar sedası, tövbe edası…

Boş dünya; oyun alanı, denenme diyarı, konak mekân. Virüs yok, savaş yok, fitne yok, kan dökme yok; çünkü insan yok. Varlık yok, makam yok, mal yok; yürümek var.

Yalnızlık paylaşılır bir şey mi? Sessizlik bir örtü mü, hikmeti ve cehaleti örten bir örtü?

Yürümek; sessizliği yalnızlıkla buluşturmak olmasın? Ahdi misakı hatırlayıncaya kadar yürümek, makarayı geriye sarmak ileriye çevirmek; gökten yere düşmek, yeniden göğe çıkıncaya kadar yürümek…

Dünya ne küçük, insan ne büyük; koca yer dar geliyor, sıkılıyor sıkıldıkça yürüyor asırlardır. Geriye baksa ileriye görecek, çoğalmış cehaletini büyütmüş, körleşmiş önünü görüyor sadece; esaret; kan dökücülük, fitne!

Fitne virüsü kanına işlemiş kendini sağlıklı sanıyor; su kızıyor, toprak kızıyor, hava kızıyor aldırmıyor. Aldanmışlığın süsü ile kibirleniyor üstelik kimini su boğdu, kimini toprak yuttu, kimi başka şekilde helak oldu, kim aklını kullanır?

Yürümeyi unuttu insan, yalnızlığı, sessizliliği unuttu. Sürgünü hatırlamaz oldu, konak diyarını karar diyarı görür oldu. O körlükle insan kardeşinin kanını akıtıyor, adaleti çarmıha geriyor; gerçekte kendini idam ediyor.

Yollar yokken yürüyordu insan, yollar yaptı araçlar keşfetti yürümez oldu. Yolun sonu; yalnızlığı sessizliği yürümeyi hatırlayanlar için felah, oturanlara fitne virüsüne tutulanlara helak.

Dünya büyük bir harf okuyan insan için ve o harf her gün tazeleniyor. O harf her gün konuşuyor; burası yürünülüp geçilecek bir yer, yürü ve geç üzerinden.     

Bir adım tövbe, diğer adım istiğfar.