Üstad’ta fanî olmuş, Aziz Zübeyir Ağbey,
Her şey ona malûmdur, fena-fil Üstad ağbey.
 
Eşiğine başını, çakmış çıkmayasıya,
Uykuyu feda etmiş, göze bakmayasıya,
Uyumamak için hep, cehd etmiş kıyasıya,
Canını fedâ etmiş, gözün kırpmayasıya.
  
Üstadını bire-bir gölge olmuş izlemiş,
Bin bir marazı varken, sabrederek gizlemiş,
Gidememiş yıllarca ana-baba özlemiş,
Her şeyim sana feda, olsun… Üstadım demiş.
 
Kim kendini ihbar edip, attırır hapislere,
Tek gayesi Üstadına hizmet sunayım diye.
 
Kim derisini kâğıt, kanını mürekkep eder,
Risaleler çok lazım tayyarelerle gönder der.

“Servetim olsa idi, harcardım bu uğurda,
Bilirim ebedî saadet, Risale-i Nur’da.”
 
“Üstad için senelerce, hapislerde kalırım,
O’na hem hizmet eder, hem dersimi alırım.
Risale-i Nur uğrunda idam olunacaksam,
Allah Allah, diyerek, boynumu uzatırım.”
 
“Kurşunla öldürüleceksem, göğsümü gereceğim,
Bu uğurda çekinmeden canımı vereceğim.”  
Hançerleri saplayıp  kanımı akıtsalar,
Akan o kanlarımın, Risale-i Nur, Risale-i Nur,
Yazmasını, Rabbimden; niyazlar edeceğim.”
  
Falakaya yatırıp insafsızca vurdular,
“Vur! Vur!” diye haykırdıkça, vuramayıp durdular,
Karşısında baş eğmeyen, bir Alperen buldular.
 
Ziver iken ismine Zübeyir dedi Üstad,
Ne büyük bir iltifat, ele geçmez saltanat.
 
Kafkas kartalı, şahin bakışlı, bir Büyük Velî,
Gülmeyen, fakat gülümseyen, gül-nikâb çehreli.
 
Cuma günü ayrıldı, genç yaşında dünyadan,
Belli ki,  emir geldi, cihandeğer Üstad’tan,
Enîn etti Ağbeyler, zamansız iftirâktan,
Cennetin pür-nûr olsun, unutulmaz Kahraman.