Şöhrete prim vermemek, menfaate eğilmemek, beklentiye bükülmemek, korkuya kapılmamak, tamaya tama etmemek; hakikat erinin ağır bir o kadar da hafif yükü. Sonu yok hakikat yoluna bu ağırlıklarla çıkılmaz zaten. Bu bağlardan koptukça, bu ağlardan uzaklaştıkça; Hak hakikate yaklaşılır, has hikmete yakın olunur.

Hangi büyük bu yükleri bırakmadıkça büyük olmuştur? Küçüğü küçük yapan bu küçük ücretlerin peşinde koşmak değil midir? Ruhu boğan, kalbi karartan, zihni deforme eden ameliyeler değil midir bunlar? Haz azmanlığı, zevk zebunluğu, lezzet tutkusuna kapılmış için… Hakikat ne ki, hikmet ne ola?

Derinlikmiş, melekût boyutmuş, hadislerin iç yüzüymüş! Ne kazandırır, ne zevk verir, ne prim sağlar, ne itibar kazandırır bütün bunlar?

Ayartılara aldanmış, kandırmacalara kapılmış, haz ırmağına düşmüş, menfaat rüzgârına kapılmış; dünya aynasının ötesini nasıl bakar, ayna sırrının derinliğini nasıl görür, ruhun maverasını nasıl erişir?

Hakikatin ihlasına, ihlasın hakikatine erişmeye engeldir dünyalaşma; dünyalaşmış dünyalarımızdaki karartı, karmaşa, karşıtlık ve çarpışma bundan değil midir? Kalp niye yorgun, ruh niye bitap, vicdan niye mecalsizdir sorusunun cevabı da buradadır.

Derdi saf hakikate erişmek olanın dünya diye derdi olur mu; dünya diye derdi olanın sahih hikmete erişmesi mümkün müdür?

Bu bağlamda Bediüzzaman ve Bediüzzaman gibi hakikat erlerinin istiğnası basit bir istiğna değil; hakikatin bütün renklerini yansıtma, hikmetin bütün seslerini dillendirme sevdasıdır. O sevdayı duymak da öyle olmaktan geçmez mi?

Basittir hakikat, sadedir, sahihtir, sabittir, sağlamdır. Aklını sağlam, kalbini saf, ruhunu sade, vicdanını diri tut yeter.

Ağır yük basit ağırlıkları bırakmakla hafifleşir. Büyük hakikat insanları bu yoldan gitmişler; bugün için bize de bundan başka yol görünmüyor. Aynayı temiz tutmak yeterli; güneş zaten ışıldıyor. Hak üzere yaratılan ve Hak üzere duran kâinatı izlemek bizi has hakikate ulaştırır; küçüğünden büyüğüne bütün hadiseler bunu gösteriyor, bunu söylüyor.