"Oku" buyuruyor yaratan; "İkra."

Okunacak öyle çok şey var ki... Bir kuşun kanadından, bir insanın yaşam serüveninden (Tarihçe-i Hayatından), ağaçların mevzun ve fesahatli yapraklarına kadar. Bir bebeğin masumiyetinden, bir ihtiyarın simasında çizgilerle ifade edilen tecrübelerine varıncaya dek öyle çok okunacak şey var ki...

Bizim en çok okuduğumuz kitap belki de gün boyu zihnimize, kalbimize, vicdanımıza, ruhumuza bir görünüp bir kaybolan manalar kitabıdır.

Manaların hangileri vicdana hitap eder, hangileri akla, hangileri kalbe, hangileri nefse... Bunun ayrımını yapabilmek kolay olmuyor bizim için.

Bediüzzaman için ise bunlar çok net. Hiç tereddütsüz ifadeleri var. Hangi uzvu ile "Hasbünallah-i ve nimel vekil" söylüyor, bu sırada hangisi ile "Hasbiyallhu lâ ilahe aleyhi tevekkeltü ve hûve Rabbül Arş-il Azîm" söylüyor açıkça ifade etmiş Risale-i Nur külliyatında.

Bizler ise bizden sadır olan sözler nereden geliyor net ayrımını yapamıyoruz. Hangisi kalbimizden geliyor, hangisi nefsimizden, hangisi ruhumuzun feveranı hangisi bedenimizin çok da ayırdında değiliz doğrusu.

Gün boyu gelen manaların kimi vicdanımızı tahrik ediyor kimi nefsimizi...

İşte parkta oturmuş şu orta yaşlı hanım bir yandan sigarasını tüttürüyor bir yandan     
karşıdaki güzel tepeleri temaşa ediyor. O anda düşünüyorum ki kainat kitabının küre-i arz sayfasındaki bir satır olan "dağlar" satırını okuyor. 

Birden içimden bir ses "Allah'ın bir kitabını okuyor" diyor. Sonra belki muzip belki cerbezeli bir yanım soruyor, "Kur'ân okurken sigara içilmez peki ya kainat kitabını okurken?" 

Neticede okunan Allah'ın kitaplarından bir kitap değil mi?