I. Kıymetimizin farkında mıyız?

 

Bir kitap okumaya çalışıyorum son zamanlarda. ‘Modern’ insanın kendi ‘özgürlüğüyle’ bir türlü halledemediği, eşyanın, kainatın, yaşamın, ölümün vs.’nin mahiyeti gibi derin meselelerine dair, bu kitapta dile getirilen izahları ve çözümleri gördükçe; hayret ve hayranlığım daha da artıyor hem esere, hem de Müellifine... 

 

Ancak, kitabı kapatıp da cemiyete girince ve ‘ister istemez’ ahval-i aleme bakınca; içimi dolduran o sevinç, zedeleniyor resmen.

Örneğin, çizgiden çıkan raiyyetini ‘kafese’ alabilmek için çalışan bir “Ocağın” çevirdiği iddia edilen dolaplar; bir grubun, ‘kökü dışarıda dehşetli komite’ tanımlamasını üzerine alırcasına giriştiği faaliyetler ve bunların savunucuları...

En son da, bu memlekette mabetlere dahi ilişerek, milletin başına bir ‘balyoz’ indirmeyi planlayabilecek bazı muktedirlerin bulundukları iddiası...

 

İşte bu gibi ‘insan’ manzaraları karşısında, “Ahsen-i Takvîm” geliyor aklıma.

Hani Cenâb-ı Hakk’ın, Kitab-ı Mübîn’inde, insanın yaratılmış olduğu halin tarifi için, "Biz insanı Ahsen-i takvîm'de yarattık" (Tin Sûresi-95/4) ayet-i kerimesinde ifade buyurduğu iki kelime...

Aklıma geliyor Ahsen-i Takvîm bu gibi durumlarda...

Çünkü bir yüzleşme söz konusu oluyor böyle anlarda. Tıpkı Raşel Dink’in, bir bebekten bir katil doğuran o karanlığa feryadına hak verdiğim andaki gibi; aslında bebek masumiyetiyle Ahsen-i Takvîm’de doğmuş olan insan ırkının sahip olduğu, ‘alçalabilme kapasitesiyle ve alçalabilme sınırıyla’, -daha doğrusu, sınırsızlığıyla- bir kez daha yüzleştiğimi hissediyorum böylesi durumlarda.

Ve çünkü insanın ne türden cürümlerin ve ne fena fiillerin failliğini yapmaya can attığına şahit oldukça, aynı insanın ‘Ahsen-i Takvîmliğine’ nasıl da eften-püften meselelerle kıymakta olduğunu düşünüyorum ister istemez. Ve insanlığımdan dolayı bu potansiyelimden çok ürküyorum, Rabb’ime sığınmaya çalışıyorum... 

 

İnsanın giriştiği bu türden süflî işler, hüzne sevk ediyor ister istemez bizleri.

Zira okumakta olduğum o kitabın ismi Asa-yı Musa... Ve bu eser, bir parçası olduğu Külliyatın geneli gibi; ‘Ahsen-i Takvîm’de yaratılmanın, ne denli hadde hesaba gelemeyecek kıymette bir İlahî lütuf olduğunu insana ders veren bahislerle dolu.

En başta, hiçlik ve hiç yaratılmış bulunmamak ya da adem; hiçbir hayır yönü bulunmayan, ‘sırf şer’ olan “şerr-i mahz” olarak tanımlanıyor Asa-yı Musa’da. (1)  Ve aslında hiçbir zaman var olamayabilir, var olma gibi bir hayra asla ulaşamayabilirdik de; var olmak ne kadar güzel bir ihsan o halde, dedirtiyor insana!...

 

İşte bu eser, yaratılışla birlikte; vücut bulmanın, yani ‘mevcut’ olabilmenin ya da varlık alemine adım atabilmenin bu önemini: “Esma-i İlahiyenin en cem'iyetli âyinesi cismaniyettedir. Ve hilkat-ı kâinattaki makasıd-ı İlahiyenin en zengini ve faal merkezi cismaniyettedir. Ve ihsanat-ı Rabbaniyenin en çok çeşitleri ve rengârenkleri cismaniyettedir.” (2) şeklindeki sözleriyle ders vermekte.

Yani yok iken, ‘şerr-i mahz’ olan hiçlikteyken ve kainatta ‘mevcut’ dahi değilken; tamamen kendi irademiz dışında bu varlık alemine adım atıyoruz. Cismaniyyet gibi, “Esma-i İlahiyenin en cem'iyetli” bir âyinesi olma nimetiyle karşılaşıyoruz...