Sevgilinin köyü aşığa güzel gelir. Bir kara gözlünün hatırı için, çok gözler sevilir derler. Darülhikmet’il İslamiye’nin aşağıya bir perde sadeleştirerek aldığım beyannamesini görünce ister istemez heyecanlandım! Ne de olsa Darülhikmet’il İslamiye üstadın köyü. Ve onu seviyoruz. Onu bize hatırlatan yerlerin ayrı bir değeri ve güzelliği var.

Bu beyannamenin hazırlanmasında Üstad’ın katkısı ne kadar onu bilmek zor. Ama o dönemde hazırlanmış. Ve o kurumda çalışan çok muhterem alimlerin bu günlere dair endişelerini taşıyor. Şimdi hepsi ahiret yurdundalar. Bir kısmı şehitler zümresinde, bir kısmı kahraman mücahidlerin, şehit evliyaların başlarında! Allah (C.C) cümlesini cennetü’l-firdevsinde cem eylesin!

Bu yazının başlığı Darülhikmet’il İslamiye’nin Beyannamesi şeklinde de olabilirdi. Ama yukarıdaki başlık daha dikkat çekici! -Eh artık gazetecilik huyu bulaşmaya başladı demek ki- Hem Üstadımız dememiş mi ki “Şöhret insanın malı olmayanı da ona mal eder” diye! Bu iki nükteden sonra gençliğe hitabeyi okuyup, o muhterem üstadların bizim için çektikleri ıztırabı anlamaya çalışalım.

GENÇLİĞE HİTABE

Darülhikmet’il İslamiye’nin Beyannamesi
Darülhikmet’il İslamiye’den tebliğ edilmiştir.

Din-i Mübin-i Muhammedî din-i fıtridir. Fıtrat-ı selime sahibi olan şuurlu hiç bir fert bu hakikati inkar edemez. İnkar edecek olursa ya fikrinde selamet yoktur, ya nazarında isabet. İslamiyet’in meziyetlerini araştıran hiçbir akl-ı selim sahibi yoktur ki İslam’ın gerekli güzellikleri içeren bir din-i âli olduğunu teslim etmesin.

İslam demek insanlık nurunun süzülmüş özü demektir. O nurun cazibekar renkleri ancak o menşurdan geçtikten sonra görülür. Zat-ı insaniyet demek olan ruhun bi‘l-kuvve tazammun ettiği bütün güzellikler ve yüksek hasletler ancak İslam’ın kalplere nüfuz etmesi ve vicdana hâkim olmasıyla anlaşılır.

Âlemde hiçbir hayır yoktur ki İslam onu himayesine alıp gerek ferdi gerek içtimai bir saadetin husulüne hadim kılmasın. Fakat bu hakikatin tereddütsüz kabul edilmesi için kalbin kin ve inkar gibi çirkinliklerden uzak olması lazım gelir. Eğer kalp bu illetler ile hasta ise fikirde selamet, nazarda doğruluk kalmaz. Kâffe-i evamir-i ilahiyenin dünyevi uhrevi nice nice faydaları içerdiğini kim inkar edebilir?

Cenab-ı Hak bize emreylediği bir şeyde bazısını aklen idrak ettiğimiz, bazısını akıl erdiremediğimiz birçok fayda derc etmiştir. Bazı kimselerin akıl zannettikleri dalalet rehberine uyarak her şeyi kendi heva ve heveslerine göre tefsir ve tevile kıyam etmeleri, en parlak hakikatleri inkara, hatta inkar değil Allah saklasın bazı kere de hakarete yeltenmeleri, dine karşı bir hıyanet olduğu gibi insaniyete karşı da pek büyük bir cinayettir.

İşte dimağı akıl geriliğinden uzak olan her anlayış sahibinin, din-i mübinimizin her emrini gönül rahatlığı ile yapmakta tereddüt etmez. Halimizi ıslah, istikbalimizi temin edecek yegâne çare budur. Bu yoldan sapılacak olunursa akıbetimiz pek karanlıktır.

Milletimizin kurtuluşunu ise bilhassa vatan gençliğinin ıslahında aramak lazım geldiğinden her işin başından sonunu gören basiret sahipleri, daima geçlerimizin hareketlerine dikkat çekmektedirler. Millet ve vatan duygusundan nasibi olan herkes, nesl-i âti dediğimiz bu vatan yavrularını maddi manevi pek yüksek bir mertebede görmek ister. Milletin âtisini ancak bu mefkurenin hayata geçirilmesinde görür.

Gençlerimiz her şeyden evvel dindar olmalıdır. Fakat bu dindarlık lafızda kalmamalıdır. Bu lafzın tazammun ettiği mana kalbe nüfuz etmelidir. Hayrat-ı saire dinin olmazsa olmaz tamamlayıcısıdır. Kalp nur-u iman ve İslam ile tenvir edilince gidilecek yol görülür, nefis tehlikelerden korunur.

Şurasını söylemekte zerre kadar tereddüt caiz değildir ki el-yevm medeniyet hayatı denilen hayat-ı sefilane, insaniyeti temelinden yıkacak sayısız rezillikler ihtiva etmektedir. Bu söz yalnızca iddia değil, yine Avrupa’nın faziletli âlimlerince neşredilen eserlerde görülen sabit bir hakikattir. Fakat ne faide ki nefislerine esir olan batılıların, hak ve hakikate yönelme kabiliyeti kalmamıştır. Avrupa ulemasından hangisiyle samimi bir hasbihal edilecek olsa onlar da halkın bu suretle sapkınlığa düşkün olmasından şikayetçi olmakta, hepsi yaşanan feceati takdir etmektedir. Fakat dalaletin sersemliği arasında hakikati işitmek mümkün olmadığını üzülerek tekrar ediyorlar.

Bunu bırakalım kütüphaneler dolusu ciddi batılı eserler meydandadır. Bu eserlerin hangisi bu rezillikleri tavsiye etmektedir? İşte gençlerimiz bu konuda gayet uyanık hareket etmeli Allah'ın yardımı ile elimizde kalacak olan yerlerin kapılarını tamamıyla bu çirkinliklere karşı kapalı bulundurmalıdır amma buna taassup denilecek imiş, varsın denilsin. Bu tabir insan olmak arzusundan sıyrılan sefihlerin manasını bilmeden her yerde kullanmak istedikleri bir yalan aletidir.

Gençlerimiz her şeyden evvel dindar olurlarsa hiçbir tavsiyeye hacet kalmaksızın bu hakikatleri görüp gereği gibi hareket ederler. Bununla beraber genç oğullarımızla, genç kızlarımızın sefihane hayatın yalancı güzelliklerine kapılmayıp her hal ve işlerinde dinin sağlam itikadına dayanan bir yol seçmeleri samimiyetle ve şefkatle tavsiye olunur. Zira maddi ve manevi saadetimiz felah ve kurtuluşumuz ancak bu yola uymak ile temin edilir.

Eğer gençler sefil arzuların peşinde koşacak olursa felaketin son çığlığı olarak “vay bizim halimize” demekten başka söyleyecek söz de kalmaz. Zamanın şakası yoktur. O kahır ile (bela ve musibet ile) terbiye eder. Cümlemiz o terbiyenin tadını tattık, bu felaketler inşallah uyanmamıza başlangıç olur. Felaketler ümitsizlik sebebi olursa netice vahim olur. Cenab-ı hakkın lütfuna mazhar olmaktan ümit kesilmez, fakat o lütfun gelmesine yol açacak istidadı elde etmek şarttır. Yüce Rabbimiz cümle ümmet-i Muhammed’i karşılıksız lütuflarına mazhar buyursun.

15 Haziran 1336 İkdam/ 15 Haziran 1920

***

Bu feryadın içinde Üstad Bediüzzaman Said Nursi'nin sesini duymamak mümkün değildir. Şairlerin hiss-i kable’l-vukuu olur da alimlerin olmaz mı? Cihan harbinden sonra ümmeti, hususan gençliği bekleyen tehlikeyi görmüşler, son bir çığlıkla onları uyarmak istemişler.

Heyhat! Sonra gençliğe hitabe yazanlar her şeyi taklide yöneldiler. Hem de batının en çirkin adetlerini güya medeniyet adı altında millete zorla kabul ettirdiler.

Bu gün istikbal için hala bir umut taşıyabiliyorsak, bunu Asrın İmamı Bediüzzaman ve arkadaşlarının selden kapıp kurtardıkları bir neslin varlığına borçlu değil miyiz?