Bediüzzamanın tepeleri

Vastanın tepeleri

Bediüzzamanın adı henüz Molla Said

Yaşı kırka merdiven dayamış

Fakat çakı gibi bir delikanlı Kıyasıya mücadele vermekte

Ardı sıra Talebeleri

Oynanan, Kurtuluş savaşının en çetin sahneleri

Yakalanan kadın ve çocukları Ermeniler bir bir kesti

Vandan kaçabilen ahalininse perişandır hali

Onları korumak için Yüksek tepelere çıkıp Kazaklara dehşet vermek gerekli

Nihayet cesur kumandan Üstad, gerçekleştiriyor bu hayali

Vastanın tepelerine çıkıyor

Kazaklar büyük bir imdat kuvveti gelmiş zannediyor

Ve Üstad Rusların istilasını geri çeviriyor

Vastan artık Üstadın zafer tepesi olarak âlemde şöhret buluyor

Çamlıca tepesi - (İstanbul)

Kurtuluş savaşı bitmiş

Üstad Rus diyarına esir gitmiş

Bir vesileyle esaret bitmiş

İstanbula geri gelmiş

Çamlıca tepesinde bir güzel köşkte yaşam

Ne ala, mesudane bir hayat imiş

Fakat aynalar hep gerçekleri söylermiş

Saçında, sakalında beyaz kıllar Üstadın

Bu tablo karşısında yine hüzünlenmiş,

Bu kadar saadeti kendine yeter bilmiş

Yeniden Çamlıcadan bakıp, bu haleti iman gözüyle tefekküre çevirmiş

Dünyayı fani bilip, her şeyden el etek çekmiş

Bize göre Mesudane olan hayat, Onun için yeni bir zaferin başlangıcında sona ermiş

Yuşa tepesi - (İstanbul boğazı)

Dünyanın terkine karar verdiği bir zamandır

Fakat Dünya Onu hep kendine çağırır

Onun cevabı çok manidardır

Beni dünyaya çağırma; ona geldim fenâ gördüm.

O sıkıldığında, bir kuru canını yanına alır, Yuşa tepesine kaçardı

İnsanı dünyaya çağıran o kadar çok şey varken

Hepsinden sıyrılıp, bir tepeciğe sığınmak hangimizin kârıdır?

Şeyh Sanan tepesi

İstanbuldan Vana bir uzun sefer başlar

Yol Tiflise doğru akar

Üstad, Şeyh Sanan tepesine uğrar.

Dikkatle etrafı temaşa ederken, yanına bir Rus polisi gelir ve sorar:
"Niye böyle dikkat ediyorsun?"

"Medresemin planını yapıyorum."

"Bitlis, Tiflis birbirinin kardeşidir."

"Asya'da, âlem-i İslamda üç nur birbiri arkasında inkişafa başlıyor. Sizde birbiri üstünde üç zulmet inkişafa başlayacaktır. Şu perde-i müstebidane yırtılacak, takallüs edecek; ben de gelip burada medresemi yapacağım."

Polis, söylenmeye başlar:

"Heyhat! Şaşarım senin ümidine."

Üstad yine Üstadlığını yapar

"Ben de şaşarım senin aklına! Bu kışın devamına ihtimal verebilir misin?

Her kışın bir baharı, her gecenin bir neharı var..."

Şeyh Sanan tepesi o güne dek duyulmayan en güzel sözlerle çın çın çınlar

Horhora bakan tepe (Van)

Yekpare taştan ibaret bir medrese süslüyor karşıyı

Savaşın ardından yıllar geçmiş, her şey değişmiş

Kale dibi, Medrese etrafındaki şehir içi hepten tahrip edilmiş

Güya aradan iki yüz sene geçmiş gibi bir hüzün gelip, Üstadın gözbebeklerine yerleşmiş

Dost ve akrabalar nerelere gitmiş?

Kalbi en derinden inlemiş

Öyle bir rikkat ki, binler gözü olsa hepsi birden gözyaşı dökermiş

Gurbetten vatana döndüm zannederken, gurbetin en dehşetlisi karşısında belirmiş

Harabezar memleket, Ona yine aynı şeyi söyletmiş

Faniyim, fani olanı istemem

Acizim, aciz olanı istemem

Ruhumu Rahmana teslim eyledim

Gayrı istemem

Tepelice - (Çam dağı- Barla)

Ve sürgün yıllarında bir durak da Barladır

Bu dünyada Onu en çok anlayan bir Tepelicesi vardır,

Bir de derin bir dereye bakan, o meşhur Katran ağacı

Ama ne Tepelice Katransız olur,

Ne de Katran, Tepelice de tuttuğu nöbetten geri durur

Katran ağacı

Uzun seneler Üstadın yalnızlığına ortak olmuş, bağrında nice sırları, hüzünleri, acıları paylaşmış bir kuru direk

Gel gör ki, bir gün insan eli değer köklerine

Katran boynunu büker, atıverir kendini dereye, çaresiz bir şekilde

Katran intihar etti diye iftira mı atılır şimdi?

Hayır! Katran boğuldu, Kuru direkten korkuldu, Ne tuhaftı İnsanoğlu

Bir yeşil filiz vermiş aynı yerden şimdilerde

Tepelicenin en güzel yerinde

Barla denizine,

Gelincik dağına bakan köşede

Sanki yerimi kimselere vermem, Üstadın arkadaşıyım

Mümkün olsa kalacağım bir ömür boyu Barlada, der gibi bize

Çınar ağacının tepesi (Barla)

Üstadın evinin tam önünde

Gölge ettin, serinlettin, tefekkür ettirdin...

İlhama yaklaştırdın Üstadı en tepende

Ve bir gün yıllar sonra aynı yerde

Üstad gövdende sarılıp ağlayacak

Arkadaşına özlemle sarılacak

Hey koca çınar!

Yaşıyorsun Barla'nın serin göğsünde, şimdi bile sessizce

Adaçalı tepesi Emirdağ

Bir bahar mevsimiydi

Üstad, garibâne, mütefekkirâne, seyahate gidiyordu...

Bir tepeciğin eteğinden geçerken parlak bir sarıçiçek nazarına ilişti

Adaçalı tepeciğinde

Horhordaki sarıçiçekler aklına gelirken,

Kalbine de şöyle bir şey gelmişti:

Bu çiçek kimin turrası ise, kimin sikkesi ise ve kimin mührü ise ve kimin nakşı ise, elbette bütün zemin yüzündeki o nevi çiçekler onun mühürleridir, sikkeleridir.
Nasıl bir mühür ile mühürlenmiş bir mektub, o mühür, o mektubun sahibini gösterir; öyle de, şu çiçek, bir mühr-ü Rahmânîdir. Şu enva-ı nakışlarla ve mânidar nebâtât satırlarıyla yazılan şu tepecik dahi bu çiçek Sâniinin mektubudur. Hem, şu tepecik dahi bir mühürdür. Şu sahrâ ve ova bir mektub-u Rahmânî heyâtını aldı.

Bir çiçekten ne büyük bir tefekkür başladı,

Üstad, herkesin hissesini dağıttı

Çiçeğe, şehre, tepeye

En küçük şey bile çok değerlidir onun gözünde

Tepe deyip geçmeyin sizde

Tepeler bu kadar önemlidir işte

[email protected]