On dokuzuncu İddia: "Şükretme kültürü" körükleniyor.

Toplumun el uzatılmayan fakir kesimi, sahip oldukları kötü konumun "tanrı tarafından kendilerine bir test olarak sunulduğuna ve bu hallerine şükrederek öldükten sonra ödüllendirileceklerine" inandırılır. Ne kadar şükrederlerse, öldükten sonra alınacak ödülün de o kadar çok olacağı iddia edilir. Bu sayede toplumda varlık sahibi olamayan ve sömürülen bu insanların haksızlığa karşı çıkmadan, varlık sahiplerinin rahatlarını bozmamaları sağlanır.

Dinlerin beni en çok rahatsız eden yanlarından biri de bu sömürüyü destekliyor olmaları. "Şükret ve sitem etme, kabullen!"

"Din, fakirler zenginleri öldürmesin diye vardır." Napoleon Bonaparte

Cevabımız:

Önemli olan insanların sıkıntısını hafifletmektir. İnsanlık tarihi boyunca, fakir-zengin sınıfları her zaman olmuş ve olmaya da devam edecektir. Önemli olan bu yarayı tedavi etmektir. Yoksa toplumda kışkırtıcılıkla toplumun huzurunu bozanların en büyük zararları yine fakirleredir. Zalimler her zaman güçlüdür. Ve bu gibi toplumsal anarşilerde en az onlar zarar görür. Bu sebeple, insanlara sabır ve şükrü tavsiye etmek fakirleri yardımsız bırakmak manasına gelmez. Ama onlara psikolojik bir direnç sağlar.

Şimdi insafla düşünelim: Fakir bir adam, bu sıkıntılarının bir karşılığı olduğunu düşündüğü zaman mı daha rahat eder, yoksa bunların boş yer olduğunu düşündüğü zaman mı? Bir hasta, bu hastalığının bir karşılığı, bir sevabı olduğunu düşündüğü zaman mı hastalığı hafifler, yoksa bunun bir karşılığını düşünmediği zaman mı? Bunun örnekleri pek çoktur. İşte, İslam dini fakirlere sabrı telkin ederek, mükâfatlarının olduğunu belirtmek suretiyle onlara en büyük bir teselli veriyor. Ve bu teselli hakikati pek çok delile dayalı olduğu için muhatapları tarafından tereddütsüz kabul ediliyor.

Evet, 1789 Fransız İhtilali ile başlayıp, komünizm hareketi ile devam edip, en nihayetinde İkinci Dünya Savaşını netice veren ve ondan sonra soğuk savaşa yerini bırakan emek-sermaye çatışması, insanlık tarihinin en karanlık dönemlerinden bir dönemdir ki, bu karanlığın en önemli nedeni iki kelimedir.

"Birinci kelime: 'Ben tok olayım; başkası açlıktan ölse bana ne!..' İkinci kelime: 'Sen çalış, ben yiyeyim." (Sözler/Yirmi Beşinci Söz, Birinci Şule)

Birinci kelime zekat ve yardımlaşma ruhunun terk edilmesi anlamına geliyor. İkinci kelime ise bencilliğin en alçakçası olan faizciliğe, yani bankacılığa işaret ediyor.

İslam dini, faizi yasak edip, zekatı emrederek, bu iki sınıf arasında sağlam ve sağlıklı bir köprü kuruyor ve bu kavgayı bitiriyor. Şayet insanlık İslam'ın bu nafi reçetesini tatbik etmiş olsa idi, bu kavga ve savaşlar yaşanmayacaktı.

Yoksulun zenginin malında 40'ta bir hakkının olması kadar âdil bir düzenleme olamaz. Çünkü, bunda daha fazla mal sahibinin emeğine karşı bir haksızlıktır. Daha az olması ise, yoksulun hakkına karşı
saygısızlık olur.

Bu oranı az görenler, acaba kendi malından fakirlere ne kadar veriyorlar? Bugün bizim ülkemizde zenginleri değil 40/1 oranındaki zekâtlarını, belki bu zekâtın zekâtını hakkıyla verseler hiç bir yoksul kalmaz.

Kapitalizmin zulmüne karşı ortaya çıkan sosyalizmde de yoksulluğa bir çare bulmadıkları ortadadır. Sosyalist olarak geçinenler, acaba kendi mallarının kaçta kaçını fakirlere veriyorlar; insan merak ediyor..

Fakirlik üzerinden rant elde etmeye çalıştıkları açıkça belli olan sosyalistlerin bir çoğu, "sosyalistlik" sloganlarını atarken, kendi özel hayatlarında en kaba bir "kapitalist" olarak yaşadıklarını inkâr eden varsa, beri gelsin!

İslam dini, işçilere "ölmeyecek kadar bir ücret veren patronların" kapitalist düzenini reddettiği gibi, "sen çalış ben yiyeyim" diyen aynı kapitalizmin faizci sistemini de reddediyor. Bir yandan zekât kurumuyla zenginleri fakirlerin yardımına koştururken, diğer yandan haksız kazancı engellemek adına faizi tamamen yasaklıyor. Bundan daha güzel bir sistem olduğunu söyleyen kendini kandırır.