Bir  “namaz” sevdalısı,
Titiz,temiz bir insan,
Nur yolcu, edalısı,
Güzel huylu,can insan.

Mehmed Emin adıydı,
“Birinci” der,severdik,
Üstadımın yâdıydı,
Ebedlere gönderdik.

Sıkça gelirdi bize,
Ağırlardım gönlümce,
Başlar başlamaz söze,
“Namaz” derdi ilk önce.

“Yazıcı” derdi bana,
Not almamı isterdi,
Çok iş düşüyor sana,
Deyip teşvik ederdi.

Kimi zaman mülayim,
Haşin olurdu bazan.
Hayıflanma hayalim!
O’nsuz şimdi,gün hazan.

Sohbetine doymadık,
Deryalara dalmadık,
Dersimizi almadık,
“keşke” artık geç bize.

“Namaz” derdi her vakit,
Zaman kıymetli nakit,
İllâ  “nur”lara şakirt,
Olun derdi bizlere.

Hanımlara derdi ki:
“Eşya luzumsuz yüktür”
Rabb’im canı verdi ki,
Kıymeti çok büyüktür.

Mehmed Birinci demek,
“Namaz”  üzre ders demek,
Hanımlar için emek,
Veren kahraman demek