Çekirdekler, bir özün kodlarıdır. Bir şifrenin kayıtlarıdır. Bir doğumun sistemidir. Çekirdekler, kendilerinde saklı bir varlığın emanetini taşırlar. Canlı/hayat varlıktan çekilip kendini kotladığı zaman çekirdek olurken, açılımı ise görünür olandır. Görevi/sorumluluğu ise bu hakikatin keşfiyle mümkündür.

İkinci defa dirilmek, haşrini yaşamak ve ölürken dirilmek yoluna giderken var olmak, çekirdeğinde, onu koruyan kabuğundan kurtulup/vazgeçip yeni bir inkişafa açılmak ve bunu karanlık bir toprakta ve çaresiz bir halde, kuvvetsiz bir vaziyette sadece yaratıcının var ediş öyküsü/süreci içinde ilerleyen takdiri ile yeniden doğmak ve aydın günün aydınlığında evrene "Merhaba" demek, ne büyük lütuf, ne büyük sonuç ve ne büyük yaratılış mucizesi, var oluş zaferi. 

Çekirdek, inkişaf ve filizlenme yolculuğudur. İstikbalin geliştiren basamaklarına tırmandırır. Kendi sistemini, 360 derece dairevi zamanda yeni bir halkaya ve çekirdeğe devreder. Ağaç olur, meyve vermek için. Dal olur, uzanan nimetlere askı olmak için. Kök olur, asaletin tesciline örnek olmak için.

İnsan çekirdeği de kendi toprağında açılır, alanını genişletir. Etrafına açılmadan kendi ayakları üzerinde duracağı, kendine zemin oluşturacak kökleri üzerinde kendini inşa eder.

Çekirdek, filizlenmenin getirdiği yeni dünyada artık yoktur. Varlığını sürdüren, günışığına çıkmış, kökleri saklı kendisi gelişen fideliğe hazırlanan bir filizdir.

Filizlenme, masumca bir sürece, bebeklik/çocukluk sürecine benzer. Anne sütü, emzik, tepki vermede kullandığı araçlar, anlaşılabilirliğini sağlayacak dikkat ve gözlem hep özel bir itina ve ilgi ister. Çocukluğun çocuklaşan masumiyeti içinde çocukça ve çokça sorulan sorular, sanki anne rahminde ve ruhlar aleminde ona öğretilmiş sorulardır. Zaten bütün hayatı o soruları sorgulamakla ve cevaplarını aşama aşama derinleştirip yeni tatmin ve mukayese ile geçecektir.

Filizlenme, bir büyüme ve öğrenme yolculuğudur. Çok hassas, etkilenen, çevreyle iç içe bir o kadarda nazenin bir dönem.

Filiz, görünmeyen mazinin/toprağın görünen mütevazı başlangıcıdır.

Filiz çocuk gibi bir şefkat, ilgi ve özen ister. En çok gelişmesine katkı yapacak doğru eğitici yöntemlere ve sevgiyle beslenecek bakıma ihtiyacı vardır.

Yerin üstüne doğru ilk gün ışığı ile tanıştığında filizlenmenin görünen kısmı heyecan vermiştir onu bekleyen bahçıvanına.

Bahçıvan, filizlenmeden sonra fide olmaya giden itinalı ve nazenin yolculukta filizi yalnız bırakmaz. Onu korur, besler, gelişimine katkı yapar.

Filizlenmiş çekirdek, fideliğe adaydır. Fide olmaya çalışır. Yeni bir aşamadır bu. Değişen ve dönüşen bir sistemin yeni gelişim basamağıdır fide olma. Gün ışığındaki hazırlık sınıfını ve dönemini bitirmiş olacaktır fide olduğunda. Doğumunun yer çekimine inat yukarı doğru büyümesinin tecrübesi ile filizlenmekle başlayan yeryüzü hafızası şimdi bebeklikten çocukluğa adım atmıştır. Fide olduğunda ise ilk gençlik dönemine kavuşacaktır.

Fideler ise, çekirdeğin zorlu yürüyüşü ile çekirdekten meyveye giden yolda bir ara dönemdir. Yer altında rahmani bir elin tecellisi ile kendi kabuğunu kırıp, kökçüklerini oluşturduğunda köklerini toprakta saklamayı öğrenmiştir, derinleştirmeyi, hatta kök salmayı da.

Gelinen noktada, filiz artık fide olmuştur. Yeni bir aşamadadır. Köklerine bağlı, ama köklerine yeni bir adres arayacaktır. Belki de taşınacaktır. Yeni bahçeler kuracaktır. Ağaç olmak için doğru yere yerleşmelidir fide.

Filizlenmeyi tamamlamış, fideliğe ulaşmış ve meyve vermeye doğru ilerleyen fidanlıklar da vardır bahçede.

Fideler, fidanlıkta fidan olacakları yeri beklerler. Oraya hazırlanırlar, oraya göre tutulurlar geçicici olarak. Fidanlık fide yetiştirir ve gönderir her yere. Fidanlıktaki fideler, fidanlıkta kalsın diye yetiştirilmezler ya da her kes fidanlık kalsın diye tutulmazlar.

Fidan aşamasında çekirdek artık başka topraklara ve iklime de uyum sağlayacak durumdadır ve yetişeceği bir başka ortama da hazırdır.

İşte fideler böyle çıkar yola. Aydınlık bir dünyanın karanlık kısmı olan toprak altını çoktan geride bırakmışlardır. O sürecin emeklerini de unutmadan.