Kutuplaşma, ötekileştirme, ayrımcılık gibi kavramlar çocuklar için uzak kavramlardır. Çocuk, oyunda bir arkadaşıyla fikir ayrılığına düşer. Kızar, kavga eder, oyunu bırakır. Aradan zaman geçer. Çocuk kavgayı unutur. Daha sonraları kavga ettiği arkadaşıyla bir şey olmamış gibi yeni oyunlar kurar. Bu durum çocuklarımız büyüyünceye kadar devam eder. Çocuğun zihin dünyası nasıl şekilleniyorsa belli bir dönemden sonra bu kavramlar yavaş yavaş hortlamaya başlar. Sonrasında kutuplaşan, ötekileştiren, ayrımcılık yapan yeni bir nesil ortaya çıkar. Bu durum devam eder durur. Artık öyle bir hal alır ki bu kavramlar bizlere normal gelmeye başlar. Hatta bazılarımız bu davranışlardan zevk alır, bunlardan beslenir. Bu hastalıklı bir haldir. İyi bir yanı yoktur.

***

Çocuklar keşfetmek isterler. Keşfettikçe mutlu olurlar. Merak çocukların en iyi öğrenme aracıdır. Merak eden, merak ettiklerinin peşine düşenler çabuk öğrenirler. Merak duygusunu ileri seviye taşıyanlar ise hayatta daha başarılı olurlar.

Ezberci eğitimde keşfetmekten söz edilemez. Bizim eğitimimiz genelde sınıf ortamında, dört duvar arasındadır. Kalıplaşmıştır. Esnekliği yoktur. Çocuklarımızın merak duygusunu geliştirmeyi bırakın köreltmeye yöneliktir.

Yetişkinlerde yani bizlerde de durum farksızdır. Bizler de aynı eğitim basamaklarından geçtik. Değişen bir şey olmadı. Bir de buna günlük hayatın rutinliği eklendi. Bu rutinlik çoğumuzu hissizleştirdi, merak duygumuzu daha köreltti. Rutinin dışına çıkabilirsek bazı şeyleri yeniden keşfedebilir, öğrenmenin zevkine yeniden varabiliriz.

***

Çocuklarımızı lütfen haber programlarından uzak tutalım. On haber varsa dokuzu olumsuz. Bir de buna tekrarlar eklenince aynı haberden onlarca oluyor. Kısacası çocuklarımız olumsuzluk bombardımanına tutuluyor. Bu durum da çocukların zihin dünyasını olumsuz etkiliyor. Çocuklar dünyayı kötülükler diyarı olarak algılıyorlar. Haberlere bakılırsa haksız da sayılmazlar. Peki, çocuklarımızın böyle bir düşünceye kapılması sizce normal mi?