Adı Cumhuriyet olan ve halkçılık ilkesini kendine marka edinen düzen, halka karşı kendini korur mu?
Saltanatı yıktık, padişahı kovduk diye övünen düzen sahipleri, padişaha rahmet okutturacak keyfilik, istibdat ve “tek adam”lık sergiler mi?
Halkı kabullenmek yerine, kafasındaki kalıba göre dizayn eder mi?
Farklılıkları tehlike görür mü?
Aykırı sesleri suç sayar mı?..
 
***
 
İsimler ile resimlerin birbirini doğrulamadığı, bazen de içlerinin doldurulamadığı vakalardır bunlar.
“Halka rağmen halkçılık” diyerek, halkı her on senede bir hizaya getirmeye çalışan Cumhuriyetçilerden, “cumhur” yani “halk” çok çekti.
Sandıktan çıkan sonucu hazmedemeyenler…
Dağdaki çoban ile benim oyum nasıl bir olur, diyenler kimlerdi?..
Özde değil sözde cumhuriyetçiler…
 
***
 
Cumhuriyeti koruma adına, Cumhuriyeti hedef aldılar.
Halk ile devlet arasına kalın duvarlar ördüler.
Devleti devletten korudular bazen.
Bunun için, bazen suyu yokuşa akıtmak istediler.
Bazen de arabanın önüne at koymak yerine, atın önüne araba koydular.
Olmadı, olmadı, olmayacaktı.
 
***
 
Savaş ile, iç tehdit-dış tehdit korkutmasıyla, bölünme geriye gitme ithamlarıyla bir yere varılamayacağı anlaşıldı.
Darbelerin müdahalelerin halka ve Cumhuriyet rejimini hedef aldığı belirgin biçimde görüldü.
Farklılıkların inanışların zafiyet değil kuvvet olduğu fark edildi.
86 yıl sonra “ortak aklı işletme” iddiasında olanlar devlet aklını yeniden şekillendirmeye başladılar.
 
***
Kürt açılımı, Ermeni açılımı, Alevi açılımı, diye başlayan açılımlar sürecini yaşıyoruz Cumhuriyetin 86. yıldönümünde.
Bir bakıma, Cumhuriyetin yırtıklarına yama dikiliyor. 
Bu tahripler yama tutar mı?
Bu sökükler dikiş tutar mı?
Bence en iyisi, büyük tamirat…
Gelin…
En büyük açılımı gerçekleştirelim:
Cumhuriyeti halka açalım.
Emaneti sahibine verelim.
İşimizin adı:
Cumhuriyet açılımı…