Erzurum’da lise talebesiydim. Şener Abi’nin Taşmağazalarda güzel bir dershanesinde kalıyoruz. Yanımızda lise öğrencileri var. Rüya gibi yıllardı, sevgi, muhabbet, okumak, Mehmet Kırkıncı hocaefendinin rahlesinde dinlemek, başka iklimlere açılmak, sonra eve dönmek. Aynı yerde İsmet Hasenekoğlu subaylık yapıyordu, o da bizimle kalıyordu. Güzel yemekler yapardı Hasenekoğlu, özel bir adamdı. Yanında yine bir yedek subaylık yapan vardı, şimdi ismini hatırlamıyorum. İstanbul’un rahlesinden Erzurum’a huruç etmiş, nurani insanlardı. Bir gün o dershaneye uzun boylu, gayet yakışıklı bir insan geldi, nadir bir fiziği vardı, konuşması ve gülüşleri çok etkileyiciydi. Hep kitap okutur, dinlerdi.

Mareşal Çakmak Hastahanesinde doktorluk yapıyordu. O dönem tuttuklarını işinden gücünden etmek modaydı. Mehmet Akay abi de Erzurum’a sürgün edilmişti. Bir gün dahi içinde bulunduğu durumdan şikayet ettiğini görmedim. Neşesinde, tavrında hiç değişiklik yoktu. Asalet zulme özellikle dostların zulmüne bir şey yokmuş gibi davranmak demekmiş. Bu yüzden birisi “Ben düşmanlarımla mücadele ederim, Allah’ım sen beni dostlarımdan koru” demiş ne kadar isabetli.

Akay abiyi daha sonra Rize‘de gördüm, doktorluk yapıyordu. Ben de kitap okumak için o nemli şehre gitmiştim. Yunus Abi konuştuğunda akide döken bir insandı, ne kadar Allah’a bağlı, dine bağlı bir itikadı vardı. Yunus Abi’nin bir de babası vardı, o da ondan geri kalmaz bir beydi. Hepsi Bediüzzaman vadisinde at koşturuyor, sonra da Rize tarlalarına tohum atıyorlardı. Hacı Musa Güngör nasılsa Rize’ye gelmiş, Yunus abi onun telkinlerinden güneşi yakalamış, onun muhibbanı idi. Çok zengindiler, çay ekiyorlar satıyorlar, sonra babası İzmir’de mandalina yetiştiriyordu.

Akay Abi’nin kaldığı bir ev vardı, oraya gider ona hizmet eder, birlikte kitap okurduk. Ne zarif adamdı, tip değildi bizim gibi, bir karakterdi. Rize’den bazen Yunus Abi’nin kullandığı bir arabayla Trabzon’a giderdik, orada ders okur, mütalaa ederdik. Trabzon’da matbaacı yine asalet abidesi bir beyefendi vardı, bazen ona uğrardık, iki büyük adam konuşurlardı. Sonra Trabzon’dan Rize’ye neşeyle uhrevi bir sükunet içinde dönerdik.

Akay Abi’nin Rize’de dindar bir doktor olduğu için nüfuzu vardı. O zaman bir siyasi parti onu kendi düşüncesinde olduğu imajını vermek için kirli komplolar düzenliyordu. O onlara hiç itibar etmedi. Siyaset bulutlarla kargalar gibi dolaşmaktı. Ne hikmetse siyasetle uğraşanlar nuraniyetini kaybediyor, o şeyde böyle bir yön var.

Bir gün de Balıkesir’e gitmiştim, orada Akay Abi’yi ziyaret ettim, yaşlanmış ama simasının vech-i nuranisi iyice artmıştı. “Abi çoluk çocuktan ne haber” dediğimde “Çoluk var da çocuk yok“ dedi.

***

RİNDLERİN AKŞAMI

Dönülmez akşamın ufkundayız. Vakit çok geç;
Bu son fasıldır ey ömrüm nasıl geçersen geç!
Cihana bir daha gelmek hayal edilse bile,
Avunmak istemeyiz öyle bir teselliyle.
Geniş kanatları boşlukta simsiyah açılan
Ve arkasında güneş doğmayan büyük kapıdan
Geçince başlayacak bitmeyen sükunlu gece.
Guruba karşı bu son bahçelerde, keyfince,
Ya şevk içinde harab ol, ya aşk içinde gönül!
Ya lale açmalıdır göğsümüzde yahud gül.

Yahya Kemal Beyatlı

***
Büyük şairin hissettikleri ile gidenin arkasından bakalım. Yine onun Sessiz Gemi şiirini duyalım.

Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
Biçare gönüller! Ne giden son gemidir bu!
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu!
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki giden sevgililer dönmeyecekler.
Birçok gidenin her biri memnun ki yerinden,
Birçok seneler geçti; dönen yok seferinden.

***

Ölümle ilgili bir metin aradım birden Münacaat’ın sonundaki dua geldi onu yazdım.

“Ya Rabbi ve Rabbessemavati vel Aradin. Ya Halıkı ve Ya halıkıkülli şey. Gökleri yıldızlarıyla, zemini müştemilatıyla ve bütün mahlukatı bütün keyfiyatıyla teshir eden kudretinin ve iradetinin ve hikmetinin ve hakimiyetinin ve rahmetinin hakkı için nefsimi bana musahhar eyle ve matlubumu bana musahhar kıl. Kur’an’a ve imana hizmet için insanların kalplerini Risale-i Nur’a musahhar yap ve bana ve ihvanıma iman-ı kamil ve hüsn-i hatime ver.

Hazret-i Musa Aleyhisselama denizi 
Hazret-i ibrahim aleyhisselama ateşi 
Hazreti Davut aleyhisselama dağı demiri 
Ve Hazreti Süleyman aleyhisselema cinni ve insi 
Ve Hazreti Muhammed Aleyhisselama Şems ve Kamer’i teshir ettiğin gibi Risale-i Nur’a kalpleri ve akılları musahhar kıl. Ve beni ve Risale-i Nur talebelerini nefis ve şeytanın şerrinden ve kabir azabından ve cehennem ateşinden muhafaza eyle ve cennet’ül firdevste mesut kıl. Amin, amin, amin

Ve bir hülasi-yı hayat

On Birinci Kelime: وَ اِلَيْهِ الْمَصٖيرُ Yani, ticaret ve memuriyet için mühim vazifelerle bu dâr-ı imtihan olan dünyaya gönderilen insanlar, ticaretlerini yapıp vazifelerini bitirip ve hizmetlerini itmam ettikten sonra, yine onları gönderen Hâlık-ı Zülcelal’ine dönecekler ve Mevla-yı Kerîm’lerine kavuşacaklar. Yani, bu dâr-ı fâniden gidip dâr-ı bâkide huzur-u kibriyaya müşerref olacaklar. Yani, esbab dağdağasından ve vesaitin karanlık perdelerinden kurtulup Rabb-i Rahîm’lerine makarr-ı saltanat-ı ebedîsinde perdesiz kavuşacaklar. Doğrudan doğruya herkes, kendi Hâlık’ı ve Mabud’u ve Rabb’i ve Seyyid’i ve Mâlik’i kim olduğunu bilecek ve bulacaklar. İşte şu kelime bütün müjdelerin fevkinde şöyle müjde eder ve der ki:

Ey insan! Bilir misin nereye gidiyorsun ve nereye sevk olunuyorsun? Otuz İkinci Söz’ün âhirinde denildiği gibi: Dünyanın bin sene mesudane hayatı, bir saat hayatına mukabil gelmeyen cennet hayatının ve o cennet hayatının dahi bin senesi, bir saat rü’yet-i cemaline mukabil gelmeyen bir Cemil-i Zülcelal’in daire-i rahmetine ve mertebe-i huzuruna gidiyorsun. Müptela ve meftun ve müştak olduğunuz mecazî mahbublarda ve bütün mevcudat-ı dünyeviyedeki hüsün ve cemal, onun cilve-i cemalinin ve hüsn-ü esmasının bir nevi gölgesi ve bütün cennet, bütün letaifiyle bir cilve-i rahmeti ve bütün iştiyaklar ve muhabbetler ve incizablar ve cazibeler, bir lem’a-i muhabbeti olan bir Mabud-u Lemyezel’in, bir Mahbub-u Lâyezal’in daire-i huzuruna gidiyorsunuz ve ziyafetgâh-ı ebedîsi olan cennete çağrılıyorsunuz. Öyle ise kabir kapısına ağlayarak değil, gülerek giriniz.

Hem şu kelime şöyle müjde veriyor, diyor ki: Ey insan! Fenaya, ademe, hiçliğe, zulümata, nisyana, çürümeye, dağılmaya ve kesrette boğulmaya gittiğinizi tevehhüm edip düşünmeyiniz. Siz fenaya değil, bekaya gidiyorsunuz. Ademe değil, vücud-u daimîye sevk olunuyorsunuz. Zulümata değil, âlem-i nura giriyorsunuz. Sahip ve Mâlik-i Hakiki’nin tarafına gidiyorsunuz ve Sultan-ı Ezelî’nin payitahtına dönüyorsunuz. Kesrette boğulmaya değil, vahdet dairesinde teneffüs edeceksiniz. Firaka değil, visale müteveccihsiniz.