Kıt’a

Rûhum şu pınardan alır ilhâm;
Tavrında nebîlerden eser var:
Etrâfa bütün feyzini saçmış,
Sessiz ve fedâkâr, nice yıllar...

Nazm

Şefkat ömrünce tükenmez aslâ!
Annenin hakkı ödenmez asla!
Pâyi altında dururken cennet
Söz değil, “Öf!” bile denmez aslâ!

Tuyuğ

Bir zaman ma’nâya hep bel bağladı;
Ma’nevî hazlarla coşkun, çağladı.
Sonra birden kopdu ma’nânın teli;
Madde hükmetdikçe insan ağladı...

Rubâî

Artık şu motör gürültüsünden bıkdık;
Yol, cadde, geçit ve köprüsünden bıkdık!
Âsûde geçerdi ömrümüz kırlarda;
Şehrin bizi aldatan süsünden bıkdık!