Allah (c.c) insanı yarattı ve kendi ruhundan ruh üfledi. Allah (c.c) öyle bir varlık yarattı ki, o varlık yani insanoğlu O’nun en güzel tecellisidir. Allah (c.c) ruhundan ruh üflediği insanın yaptıklarını ve yapacaklarını bilir.

İnsan öyle bir varlık ki, nefsiyle hareket eder, dünya işlerine dalar ve hayat sadece hayat olarak devam eder. Onun için hayat bir koşuşturmadan ibarettir. Ve hep bir memnuniyetsizlik içerisindedir.

Olaylar karşısında evhamlanır, gelecekle ilgili kaygıya düşer ve yaşamını o kaygılarla mutsuz eder. Yani, kurar, oynar ve yenilgiye düşer. Aslında sonuçları biz idrak edemeyiz. Sonuçları yalnızca Allah (c.c) bilebilir.

Biz milyonlarca kez “elhamdülillah Müslümanız “ diyoruz. Peki, sonuçlara neden bu kadar takılıyoruz. Ve kendimiz, olmadık olaylar üzerine kurgular yazıp oynuyoruz, olacakları biliyormuş gibi… Böyle yaparak hayatımızı zindana çeviriyoruz, boşluğa düşüyoruz ve oradan çıkamıyoruz. Yeryüzünde bugün binlerce insan intihar ediyor, bunların sebebi “kendi kendimizin yarattıklarına (!)” tapmak.

Hâlbuki her şeyimizi O’na teslim etmeliyiz. “Eğer alat ve cihazat Allah’a verilse baki birer elmas olurlar. Eğer verilmezse fani birer şişe olurlar.”

Tevekkül edemiyoruz. Müslümanız ancak Allah’a bir şeyleri bırakmak istemiyoruz. Eğer hayatımızı mutlu devam ettirmek istiyorsak sonuçlara takılmamalıyız.