Veysel Sağdıç'ın şiiri

Dünya dediğin göklere denk, bir meşheri acayip
Ademin Arza inişine, imtihandır müsebbip
Kök bir, ruhlar ayrı ayrı, bir kavranmaz garaip
Mevcudat içinde insan, en eşref müntehip

Ölüm var ölüm, öldümde öteyi gördüm
Doğarken değil, ezelden verilmiş hüküm
Sırtımda emanet, işte mukaddes yüküm
Arzular ebed ufkunda, düşler kördüğüm 
Yolda nefisten ağlar, çözülmez kırk düğüm

Bir şeyden her şey, her şeyden bir şey, muhteşem terkip
Ruhlar ayrı, bedenler ayrı, birbirine mütenasip 
Yükler ayrı, yollar ayrı, bu  yüke kim nasıl talip
Lüb ayrı kışır ayrı, ne acip ki alem kışıra muhip 

Akıl dediğin hazineleri keşfeden keşşaf
Hakkı batıldan ayıran vicdanlı sarraf
İnsan kışlada bir asker, kabre dek muvazzaf
Eşyaya mana ile bakarsan Esma eder inkişaf 
İstikamet için iki mihenk, bir sünnet birde mushaf

Ruh dediğin beden Saray’ında bir padişah
İnsan dünya üstünde şerif bir seyyah
Ahiret mi, kendini bilene Allah kadar essah
Bunu anlayan Kul bulur iki cihanda felah

Ben! Ben dediğin benden öte şey benden
Benim dediğin ne varsa ayır onu senden
Senden ne kaldı Ayrılınca ruh bedenden
Ölümden sor hele ne bırakmış geri benden.