Sadece şikayet etmek.."Bana ne"cilik ve "Bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın" zihniyeti..
"Her şey benim olsun, tek düşündüğüm, en çok düşündüğüm, istediğimi elde edince de yine tek düşüneceğim kendim... Menfaatimle örtüştüğü ve zararını görmedikçe, sorumluluk yüklenmeden ortak talepleri dillendiririm ama kendimi kurtarırsam da dönüp arkamda kalanlara başımı çevirip bakmam..." demek...

Kendisi çözüm geliştirmediği halde, yapılan güzel girişimleri, çabaları da takdir etmemek, sadece kusurları ayıpları bulup eleştirmek..

Bana ne lazımcılık ve işleri hep başkalarına havale etmek..

İdealist, yapıcı, güzel girişimlerde ve somut katkılarda bulunanları, "Görevleri olmayan boş işlerle uğraştıkları ve hiç bir şeyi değiştiremeyecekleri ve hiç bir şeyin değişmeyeceği" sözleriyle baltalamak..

İlacımız olacak düşünce tarzımız:

Şikayetten ve eleştirmekten başka bir şey yapmak..

"Bir kişinin söylemesi ve yapmasıyla ne değişir" dememek..

"Bir kişi bile söylemezse ve bir şey yapmazsa nasıl değişir" diye düşünebilmek..

Bir şeyleri farklılaştırabileceğine inanmak..

Doğruyu doğru şekilde söylemek ve bunun gücünün farkında olmak...

Toplumda yaşayan insanların, ancak çok az bir kısmı, insiyatif alıp, sorumlulukla bir şeyler yaparlar ve toplumda aktif rol oynarlar.

Büyük bir çoğunluk ise, sadece şikayet eder ve eleştirir..

Geriye kalan inanılmaz büyük bir kitlenin insanları ise, ya olan bitenin farkında değildir veya umursamaz..

İşte böyle bir ortamda, dünyanın fani ve birkaç senelik hayatından çok daha kıymetli olan milyonlar senelik bir ebedî hayatın anahtarı olan ve bitmeyecek bir saadetin kapısını açan iman hizmetinde karşılık beklemeden ve netice kaygısız bir gayret ve sebatla çalışan Risale-i Nur talebelerinin hizmetlerinin ve meslekî tarzının ne derece mümtaz olduğunu ben tariften aciz kalıyorum…