Niye böyle; feryâd-ı figândasın ey bülbül,
Gafletteyken mi sen; açtı yine gonca bir gül. 
 
Sen inlersin, derdine dert katarak ta derinden,
Ne kadar çok hatıra, dönüyor seferinden.

“Sus ey bülbül, matem senin hakkın değil diyen,”
Sina çöllerinde, kalbi kebap eyleyen Akif mi?
 
Yoksa darağacında, direklere sitem eden;
Ölümü hakîr gören; İskilipli Atıf mı?
 
Yoksa; “ Zalimler için yaşasın cehennem,” deyen;
Bayezid’den, Ayasofya’ya Bediüzzaman mı?
 
Mazimiz karanlıktır, güneş hep geç doğuyor,
Ufkumuzda karabasan, gölge edip duruyor.
 
Genç-ihtiyar gece-gündüz, subh-u bahar soruyor,
İstikbale ait, nice Nur hayaller kuruluyor.

Ben de mahzunum, ben de figândayım, üzgünüm,
Güneş geçti üzerimden, kederdîde, süzgünüm.
 
“Dünya ve içindekilerden hayırlı,” bir, sünneti;
Edemedim farz ile edâ; geçiririm cinneti…
 
Camiler kaldı bomboş! Evde kılıp yatarız;
Devam edersek böyle; Andolsun ki; batarız.
 
Seherde zikirdîde; bütün, mevcûdât-ı âlem,
Gaflette bulunmak, bîhaber; kapkara mâtem…
 
Feryadında haklısın sen, ağla!... Bülbülüm ağla!
Vazifende musaddıksın, bizler için yürek dağla.
 
Bunca nimet serilmişken, önümüze çeşit-çeşit,
Kâfir Mü’min ayırmadan, verip durur eşit-eşit.
  
Taksimatı hep âdil, hükmeder Hikmet burda,
Kadîr, kıymet bilene; tecelli Kudret orda.
 
Omuz-omuza verip, koşalım hizmet-hizmet,
Teşvik edip yekdiğerin, haydi kardeşim gayret.
 
Çok muhtaç var dünyada, îmâna susamışlar,
Onlara ulaşmaya, kıyasıya yarışlar.
 
Dua gerek gece-gündüz, günahsız dudaklarla,
Sarmalı birbirini; şefkat-kâr kucaklarla…