Yürümek zihni boşaltır, yazmak da öyle; boşalan yerlere yeni düşünce tohumları ekilir. Dağa yürümek, aynı yolda yürümek, koşu bandında yürümek, bilinmeze yürümek… Bir mescidden başka mescide yürümek; her vakti farklı yerlerde kılmak da öyle.

Keza yapabildiği kadar Hac ve Umre yapmak, Kudüs’ü ziyaret etmek de aynı şekilde.

Yürümek, gezmek, seyahat etmek Kur’an emridir; “Yeryüzünde gezip dolaşın, öncekilerin akıbetinin nasıl olduğunu bir bakın.”

Böylesi geziden zihin de, ruh da sıhhat bulur, nefis suskunlaşır, kalp safileşir.

Şimdi ise gezmek denince anlaşılan ne? Zevk tutsaklığında tüketme ve tükeniş…

Fikri gezilere çıkmak, düşünce tarlalarında dolaşmak taassubu kırar, fikri derinleştirir, düşünceyi olgunlaştırır.

Kötü ahlaktan iyi ahlaka yürümek yürümelerin en güzeli. Bütün bu yürümeler, gezmeler, seyahatler bunu sağlıyorsa bir anlamı olur, değilse de savruluştan başka bir şey değildir yaşanılanlar.

Hicret de bir yürüyüş değil midir? Hem de en kudsi bir yürüyüştür. Hicret fiilen bitmiş olsa da ibret ve değişik şekillerde uygulanışı kıyamete kadar devam edecektir.

Mekke neyi temsil eder, Medine neyi? Sonrası bütün şehir yürüyüşleri bu iki şehre göre yapılmıştır.

Durağanlık durağında duruyoruz kaç yüzyıldır; fikri, zihni, kalbi. Şehir yok, şehirlerimizi tutamıyor, nesillerimizi inşa edemiyoruz.

Dünya haydutların eline kaldı.

Zulüm, fesat ayyuka çıktı. Yakındaki camiye, yakındaki Kudüs’e, Mekke’ye, Medine’ye gitmiyor, onların anlamı ile yürümüyoruz sokaklarda, caddelerde, kırlarda, ovalarda, dağlarda…

Dijital ağların elimize tutuşturduğu dünyada geziyoruz şimdilerde. Parmaklar hareket halinde akıl değil; zihin tarlası çorak, kalp karışık.

Olduğu yerde mıhlanmış koşu bandı yürüyüşlerdeyiz.

İyi kullanıldığında dijital yürüyüş de güzel, güzeli keşfetmek için hızlı bir yol.

Yine de ormanda, tozlu yollarda yürümenin yerini tutmadığı da bir gerçek.

Ne diyordu Üstad, “Dünya durmuyor gidiyor, sen de yolcusun.”

Yolcu yoluna gerek, durmak yok.