Güzellik evrensel kanunların yansımasından ortaya çıkar (ve yansımasıyla bilinir).

Evrensel uyum ve gerçek oran..

Eşyanın değişim ve dönüşümüyle birlikte uyum ve mükemmel oranın korunması..

Sürekli ve akıcı bir güzelliği ile..

Asl'ında...

Ve suretlere bağlı kalmayan çok geride akan güzelliği de gösterir.

Her güzel, birlikte, şüphe de uyandırır; ancak değişen ve değiştikçe korunan güzellik evrensel karşılığı (oranı) korumasından sürekli bir hayreti getirir ve şüpheleri dağıtır.

Güzelin güzelliği, kurduğu  orantıda ve bunun da değişerek korunmasıyla gerçekleşir. Bu anlık beğenilerin evrensel bir inanca götürdüğü kişinin nesneyle bire-bir temasını çoğaltarak, koşulluluğun ötesine atması demektir.

Koşulsuz güzellik, evrensel güzelliktir; bu da kesin güzel anlamına gelir.

Bu şekildeki her nesne kesin güzele bir işaret olmalıdır; nesnelerin oluşturduğu büyük resim, güzelliğin somut karşılığı kalmalıdır ve bizzat bu bile güzeldir.

Diğer taraftan...

Güzel.. Çünkü O'nu gördüğünde hersey güzeldir.

Her güzelin bir de kabuğu vardır, ki bu dahi ondan geldiği için güzeldir.

Güzele her kabuk ayrıca bizzat güzeldir.

Bir diğeri ise şudur ki:

Güzel'in seyrettiği de güzeldir.

O'nun seyri de güzel görünmelidir.

Güzel'e güzel görünmek ve göstermek gerekir. Kendini güzelce görmesi için güzelce gösterilmesi istenir.

Sanat, güzel yaratma, güzel yaratılma ve güzel görünmeden ibarettir.

Bu nedenle 'güzelleştirme' değil de 'güzelleme' İslam sanatını daha çok anlatır.