Burda kar yağıyor. Halep'te kurşun. Ben orman manzarası eşliğinde çay yudumlarken, Halepli kardeşim kan ve cesedlere bakarak feryad ediyor. Ben şımarıkça beş kilo fazlama, avizenin tozuna, trafiğin yoğunluğuna, telefon etmeyi geciktiren çocuğuma dertlenirken... Halep'teki kardeşlerim, bir lokma ekmeğe, bulabildiği çadıra, kilometrelerce uzayan tahliye konvoyuna, evladına narkozsuz müdahaleye seviniyor... Çok görme Allah'ım... Bizi şükredenlerden eyle. Haddi aşmamız gafletimizdendir. Akla bizi. Pakla bizi. Toparla bizi Ya Rabb.

Bu dünyanın kahrına, kan-revan olmak varmış,
Ciğer yakan feryatlar, artık  arşa sığmamış.

Analar mahcup-şaşkın, yavrusuna yetmiyor,
Babalar melûl- mahzun..Karısına "òl" diyor.

Süt emecek çağdaki bebeğe kıyan eller,
Melun-habis ur gibi Halep'te vahşet tüter.

Çarşı-ev-dükkan bitmiş, viran şimdi sokaklar,
İş-eşya-heves mazi...Yorgun şimdi ayaklar.

İman-küfür savaşı, bitmedi bitmeyecek,
Hilâl-haçlı savaşı...İşte budur tek gerçek.

Komşular fitne ile, düştüler birer birer,
Son kale bu ülkede, hepimiz belki nefer.

Cüceletin hedefi, mezhep-meşrep kaşımak,
Fitne-nifak-kin ile, bizi bize kırdırmak.

Halep belki son derstir...Müslümana son ihtar,
Biz olmak dirlik demek; dirlikten kuvvet doğar.

Bu ülje son kaledir, Halep ibrettir bize,
İman-ihlas-gayretle, hemen dònmeli öze..