Bilgiye doyduk, yorumla dolduk, yattık kalktık virüs! Korku kapıyı sardı, evde kalın dediler evde kaldık! Tedbir için evde de kalmalı, mesafeyi korumalı elbet. Bu kadar da içimize işlemesin, bu kadar da evham vermesin, bu kadar da gündem olmasın!

Bugün ülkemizde kaç kişi doğdu, kaç kişi öldü; keza dünyada! Niye bu zamana kadar böyle istatistikî bilgiler her gün verilmedi?

Vatandaş nasıl korkmasın; korku dünyayı sarmış bir kere! Dünya medyası deva değil evham pompalıyor.

Temiz insan temizdir; aklı ile kalbi ile duyguları ile eli ile ayağı ile gözü ile kulağı ile; hastalıklar ona uğrar gider, kederler selam verir gider, musibetler talim eder gider; o da hoş geldiniz der, selamı alır, dersi talim eder; rahatla yaşar gider…

Ay kadar net, yıldız kadar gerçek, güneş kadar aşikâr, virüs kadar bilinir bir şey bu. Bilinir de uygulanır mı?

Bahar nasıl gelmiş ve gidecekse, kış gelmiş ve gidecekse, gece gündüze terk edecekse havaların ısınması ile bu hastalık gidecek inşaallah. İlacı bulunsa da bulunmasa da bu böyle.

Evham büyüten konuşmalara, korku arttıran paylaşımlara gerek var mı? Fert olarak bundan ne ders çıkardık, bize ne kazandırdı, ne hikmet devşirdik, neyi hatırlattı? En öncelikli meselemiz bu.

Cuma namazı kılamamak, cemaatle camide namaz kılamamak, ilim meclislerinin, zikir meclislerinin olmaması, Kâbe’nin tavaf edilememesi; dini musibet bu olmalı?

Ne kadar üzülsek yeridir, ne kadar dergâhı İlahiye sığınsak yeridir; bundan büyük gündem mi olur?

Ümitsiz değiliz fakat korkumuz yüksek.

Evet korku imtihan sebeplerinden biri; neden korkmalı neden korkmamalıyız? Dünya metaı için korkmak, ahret için korkmamak; asıl korkulması gereken bu.

Hazır evde iken gönül evini tamir etmenin tam zamanı; tefekkürle, zikirle, ibadetle, dua ile ilimle; Hane halkı ile beraber.

Evhamdan, ümitsizlikten uzak sağlık ve afiyette kalmak, baharlarda buluşmak ümidi ile…