Sabit kadem olmak isterdim ve şöyle sıkıca bassın yere ayağım.
Bir karar verince artık, döndürmesin hiçbir şey yolumdan beni.
Kıyamet kopsa, ağaç dikecek kadar elimin tersiyle iten biri olabilmek hadiseleri.
Sanki bir ben varmışım dünyada, bir de kararlarım, hedeflerim varmış gibi.

Hiçbir mahluk alıkoymasın beni yolumdan, düşeceksem de “ben” düşeyim kalkacaksam da, bunu “ben” yapsam.

Zor geliyor rüzgarın oradan oraya savurduğu bir yaprak olmak. Hayat ağacından kopup varlığın gelgitlerinde kararsız bir yaprak gibi savrulmak.

Kimim ben?
Herşey ne güzeldi küçükken...  Neden değişiverdiniz birden?
Bu belimi çatırdatan yükler de neyin nesi?  Kim koydu yüreğime ürperten bu sesi?

Biliyorum insanım, kırılganlık mayamda var. Madem Âdemoğluyum, adam olmakla adem olmak arasında geçecek yolculuğum.
Düşecek kalkacak, küsecek ve barışacağım, zaman zaman, an an...

Yahut diyorum bazen, tutsun elimden biri. O oturtsun o kaldırsın beni. Ben sormadan ve beni yormadan yanıtlasın ‘Neden’imi, ‘Niçin’imi...

Kimse incitmesin kalbimi,  sırf o var diye.
Dünya dolusu yüklerimi bir dua kadar hafifletsin küçücük ellerimde.
Gözüm arkada kalmasın, ‘Sen bilirsin’ deyip emanet ettiğim  hiçbir meselede.

Kaldıran da o olsun, oturtan da... Uyutan da o olsun, uyandıran da... Yediren de, içiren de… Kurtarsın, nerede değilsem, orada olmak isteyen halimden. Gelgitlerimden…
Yani alsın şu meretin yükünü üzerimden.

Ne garibim  değil mi?

Ya ninemin dediği gibi ‘feyli başına muhtarım’ ya da başını sağdan sola çevirmeyi  ‘iş’ bilip  “Hey gidi, insan kuş misali!  Nereden nereye!” diyecek kadar miskin biri…

Ne  istiyorum ki ben, yoksa kötek mi?

Ey benim sevgili kalbim, nedir bu halden ‘hal’e geçiş böyle?
“Bu gidiş nereye?” söyle!

Galiba haklısın ey şair; İnsanım, ne yapsam, eksiğim işte… (Osman)