Annem hayatı boyunca hep hastaydı ve derdi ki:
“Bu hastalık Allah’tan bir hediye, O’nun bana bir ikramıdır.”

Tesbihat ve namaz dışında bir meşgalesi olmazdı. Ben de ilk namazımı annemle birlikte kılmıştım.

Fıtrî denecek seviyede bir takvâ sahibiydi. Haramlara ve yasaklara karşı, yaratılışından gelen bir titizliği vardı. Ben ve kardeşim, İkinci Dünya Savaşı yıllarında ücretsiz dağıtılan ve İngiltere Kralı ile eşinin resimlerini ihtiva eden bazı posterleri duvardaki büyük saatin yanına asmıştık. O günden sonra annem saate bakmaz oldu. Hep “Saat kaç?” diye bize sorardı. Daha sonra biz o posterleri kaldırınca, annem de tekrar saate bakmaya başladı.

Allah’ın rahmetine kavuşuncaya kadar annem zikirlerine devam etti.
Ve 1968 senesinin 5 Ağustos günü öğle namazını kılarken, secdede Rabbine kavuştu.

***

Ablam bizim için ikinci bir anne idi. Eğitimimiz ve yetişmemiz için kendi hayatını feda etti. Yalnız bizi değil, çocuklarımızı da o yetiştirdi.

Bir gün âniden “İhsan, İhsan!” diye haykırışını hâlâ hatırlarım. Telâşla koştu, gelip beni aldı ve bağrına bastı. İkinci Dünya Savaşı yıllarıydı; üç veya dört yaşlarındaydım. Başka bir odada uyuyordum. Gündüz vakti Kerkük semâlarında alçaktan uçak bir uçak herkesi korkutmuştu. Ablamın da hemen aklına ben gelmişim; o korkuyla koşup beni kucaklamış.

Ablam da 1980 yılının 1 Nisan’ında Hakkın rahmetine kavuştu.

Kaynak: Barla Platformu