Hayatın kalitesi insanın kendisi ile ve başkalarıyla iletişimin kalitesine bağlıdır.
İletişimin başta gelen engeli, insanın nefsine takımlı olan “ene”sidir.
Nefis, haz ve acının algılama merkezidir. İnsan hayatı üç boyutludur. Nebati (bitkisel), hayvani ve insani olmak üzere…

Nebati ve hayvani hayatın devamını sağlayan, insan fıtratına konulmuş olan cihazlar, duygular, bilhassa anı yaşayan nefis etkindir.
İnsan, taammül ve tekemmül için yaratıldığı için, öğrenmeye, gelişmeye muhtaçtır.
Hakiki ilimlerle donanım kazandıkça aklın ve kalbin etkinliği artar, nefsin etkinliği olması gereken yerde görevini yapar.
Nefsin esiri olan insanlar anı yaşar, ileriyi, geleceği düşünmeden ani tepki verir.
Ani tepki vermek, nefis terbiyesinin olmadığının göstergesidir. Avam tabiri ile yontulmamışlıktır.
İlim noktasında gerekli temele sahip olmayan, olgunlaşmamış insanların hareketlerinde hayvani yönü ağır basan refleksleri etkindir.

Bilgili, birikimli insanların hareketlerini ise akıl kalp ve vicdanı etkenler belirler.
Tepkilerin çıkış noktası inanç, itikat ve değerlerdir. İtikat ve değerlere aykırı olaylara tepkilerin şekli de kişinin değerinin göstergesidir.
Burada salih amelin zaman ve şartlara uyumu devreye girmesi gerekiyor.
Her itikadı sağlam insan salih amel noktasında isabet ettiğini ifade etmek zordur.
Kuvvetli itikat her zaman doğru davranışı netice vermeyebiliyor. Başka bir deyimle her itikadı sağlam kişi her zaman doğru davranış gösterir diyemeyiz. Çatışmalar da buradan çıkıyor.
Çatışmanın taraflarının çıkış noktası, davranış dinamikleri sırrı sıkı sarıldığı itikadından kaynaklanabiliyor.

Salih amel demek; muktezay-ı hâle mutabakat, ilcaat-ı zamana uygun hareket etmek demektir.
İnatlaşmamak, yalnız doğru benim görüşüm dememek, empati yapmak, sempatik davranmak, olumlu tepki alabilmeyi hedeflemek salih amelin gereğidir.

İlgi ve iletişimin teorisine herkesin az çok vakıf olduğunu kabul edelim. Pratiğe yansımada bilinç altının tetiklediği refleksler etken oluyor maalesef.
Reflekslerin hâkim olması demek nefis terbiyesinde yetersizlik demektir. Nefis terbiyesi, irade gücü tarikat ve tasavvuf mesleğinin gereği zannediyoruz.
Hakikat mesleği olan Risale-i Nur mesleği aklı ve kalbin imtizacı ile nefis terbiyesinin tamamlamanın daha ötesinde hiçbir şeyi ilahi rızanın önüne koymamaktır.
Şefkat mesleği, en basit tanımı ile karşılıksız sevgi demektir.
İlgi bilgiden her zaman öncelikli olan salih amelin gereğidir.
Bilgi bakımından dolu, donanımlı insanlarımız pratikte ilgi yönetimi bakımından oldukça zayıftırlar. Farkında olmadan ilmi enaniyetlerini hayata yansıtmaktadırlar.
Onun içindir ki, risaleleri ilk tanıma zamanındaki heyecanla yapılan hizmet, alınan neticeler ileriki dönemlerde alınamıyor. Neden?

Her konuya vakıf olanlar ilgi ve iletişim noktasında hayat okulundan geçerli not alamıyorlar.
Bu yazıya vesile olan konu, Mehmet Ali Bulut ile Ünal Tanık’ın ziyareti sonrası Rıza Zelyut’un özür dilediği bilgisi olan makalesidir.
Rıza Zelyut’un, resmi ideolojinin yanlış, yalanlarla dolu yakın tarihin ısmarlama tarihçileri ve ideolojik çarpıtılmış deforme bilgileriyle bilinen talihsiz yazıyı yazmış olduğu anlaşılıyor.

Ünal Tanık beyle Mehmet Ali Bulut’un Rıza Zelyut’u ziyaretleri çok isabetli, doğru bir davranış olmuştur.
Bu ziyaret sonrası Rıza Zelyut’un özür beyanı kesinlikle olumlu düşüncenin, ilgi ve iletişim başarısıdır.
Şayet böyle bir teşebbüs olmasa hemen ardından oldukça sert karşılık veren yazılar bombardımanı ile çatışma ikliminin harareti yükselecekti.
Geçmiş zamanda benzeri çok çetin çatışmaları körükleyen yazılara şahit olduk.
Risale-i Nur prensibi, her insanla iletişim kurulabilecek bir kanalın olabileceği kanaatine dayanır. Bir insan 100 kapılı bir saraya benzer, 99’u kapalı, biri açık olsa Nur talebesi o kapıdan girebilir biliyoruz.
Son söz; İncelik ilimden, ilgi bilgiden önce gelir vesselam.