Hakikatin heryeri ıslattığı bir zeminde yaşıyoruz. Her şey ve her yer büyük bir imanın denizinde yüzüyor. Herkes büyük bir ispatın parçası.. Bu sonsuz deniz içinde bir kırık gemide akıp gidiyoruz.

Büyük iman, karşılığında büyük ispat gerektiriyor. Hakikat dediğimiz aslında bu büyük ispatın da kendisidir.

Bahr-i muhiti bir iman sahrasına dönüştüren ve algılara ufuklar çizen, hakikattir.

İspat, hakikatin Asa-yı Musasıdır. Her bir parçası iman denizinin bir büyük hakikatini ortaya çıkaracaktır.

Büyük bir ispatın icinde yüzmekle insana, kendi gemisine sığınmayı bir soluklanma ve kendine bakabilme imkanı olarak da sunabiliyor. İman burada bir sürece takılabiliyor ve bu noktada zıtların içeri girmesi de sağlanabiliyor.

Geminin içinde kendini üreten bir mekanizma kurulabiliyor.

İspatın muhit coğrafyasına muhalif bir küçük atmosferi burada üretilebiliyor. Kendi içinde uyumlu ve karşılıklı özdeşliği kurabilecek bir kurguyu da taşıyabiliyor. Çoğu zaman yeni bir hakikat izlenimi verebilecek değerli bir bütüne dönüştürülebiliyor.

Buna büyük yanılgı da deniyor.

Büyük ispat denizinde bir küçük coğrafyayı kendine muhit zemin olarak üreterek burayı imanın büyük sahasından farklı bir bütünü çıkardığı hayaliyle beslemeye çalışıp, hatta bunu çoğu büyük denizden taşıdıklarıyla besleyip, inkar havuzunu kurmasıyla geminin zeminini denizin dibine indirmeye çalışmaya kadar cüret ederek sonu gelmez bir boğulmaya mahkum edebiliyor.

Bunun neticesi, bilinç kaybı, bayılma, sonsuz bir yakıcılık ve hakikatin sonsuz karşılıklarını kaybetmenin getirdiği yok olma hali neticesi bir acı son da yaşanabiliyor.

Elhasıl, her hatada inkara bir yol açılıyor. Yanlış  sularda yüzmemek gerekir.