Baharın yazın ardından yine geldi fasl ı mübarek.
Rahmet yüklü bulutlar yolda birçok yer yine beyaza bürünecek.
Herkes kalın giyinecek, öksürecek üşütecek ama ısınınca şifayı bulunca mutlu-mesut olacak.
 
Neylersin, dünya hayatı böyledir.
Her şey hikmet ile sebepler tahtında cereyan ediyor.
İzzet ve azamet böyle ister imiş.
Dar ül kudret olan beka yurdunda ise herşey sebepsiz zahmetsiz karsız kışsız vucüd bulacak.
 
Burası dünya…
Karın kışın altında, soğuğun ayazın ardında, revnakdar baharlar, taze taze hayatlar, tatlı-ekşi ziyafetler saklıdır.
İnsanlar zahmet çekerler sonra rahata geçerler burada.
Tarlalar ekilmekte tohumlar saçılmakta habbeler toprakla hemhal olmaktadır böylece.
Toprak aldığı emir ile onları bağrında saklar.
Asla karıştırmaz asla zayi etmez.
Bahara kadar boylanır başkalaşır ve nimet olarak arzıendam eder.
Bakarsın şaşırırsın…
Çekirdeğin filizlenmesine, fidan olmasına meyve vermesine…
Allah dersin ne büyüksün…
Hem Sanii’sin, hem Münim’sin…
 
Bir gün bizim de kışımız gelir.
Şaşırırız çünkü vakitli-vakitsiz gelen bir kıştır bu.
Bizi de alırlar bizi asla terk etmeyeceğini sandığımız sevdiklerimiz.
Alır toprağa bırakırlar.
Haşir baharında uyanmak üzere saklanırız dünyadan.
O bahar son bahardır.
Ebed baharıdır.
Hayat sermayesi olan tohumumuz bu baharda nasıl neşv ü nema olur?
Asıl mesele budur işte.
Ki çoğu kez, bu meseleden habersiz hovardaca harcamalarda bulunuruz.
 
Kış gelmeden kışı düşünmek lazım.
Ey Ben!
 
Bahardan…
O koca, o sonsuz, o meyvedar bahardan…
Bahar gibi netice talep ediyorsan…
 
O baharda hayatını kara kışını dehşetli borunu, ayazını Zemherir dehşetini yaşamak istemezsen…
Tohum olan kısacık hayatını dikkatli tüketmelisin Ey Ben!..