Bir Mehmet vardı da mazide aramızda,
Yoksuldu, çay dağıtırdı mekânımızda,
Severdik, değeri büyüktü yanımızda,
Meğer rızkı az vardı fani dünyamızda.

Hayat dolu, güler yüzlü idi Mehmet,
Gençti, civandı, sevgi doluydu Mehmet,
Mahçuptu, eksik olmazdı ondan hürmet,
Yazık ki hastalık erken oldu ona kısmet.

Bir-iki değil, on sene hasta yattı,
Sabırda Hazret-i Eyyüb’ü örnek aldı,
Hazret’in mekânı da yanı başındaydı,
Onunki gerçekten ibretlik bir hayattı.

Mehmet Nurları çok severdi, hep okurdu,
Bazen de radyodan dinler, mesud olurdu,
Hastalık onu acıyla kıvrandırırdı,
Ancak onun en büyük silahı sabırdı.

Mehmed’in evi, eşi, çocukları vardı,
Onların gerçek sahibi Rahman Allah’tı,
Rabb-i Rahim’in onlar çün planı vardı,
Elbet onlar için böylesi daha kârdı.

Mehmed’in gittikçe eli, yüzü sarardı,
Ona şu fani, hastalıklı dünya dardı,
Abdestli, namazlıydı; günah ona bardı,
Dünya faniydi, kısmeti de bu kadardı.

Hastalık nimettir, günahı yok eder,
Nâsı gafletten uyandırır, gaflet keder,
Herkesin hayatı mutlaka sona erer,
Günahkâr pişman, günahsız huzura erer.
 
Çok çekmişti Mehmet bu dünya hayatından,
Cefasından, kederinden, kara gamından,
Ölüm nimetti, kurtulmak için bu handan,
Lâkin zor olacaktı ayrılmak sıladan.

Mehmet ibadeti, şükrü hiç terk etmedi,
Tesellisi, ahirete imanı idi,
Bu iman sayesinde Mehmet mesud idi,
Zaten ölüm herkes için mukadder idi.

Ve o gün geldi, Mehmet kavuştu ahbaba,
İmanlı eller onu taşıdı mezara,
Şüphe yoktu ki, yeri dönmüştü gülzâra,
Hayatı ibret olmuştu bir çok insana.
 
Dünya hayatı cazip, bizi aldatmasın,
Nefis ve şeytan durmaz, sakın şaşırtmasın,
Kul hakkı da hiç üzerimizde kalmasın,
Umulur ki Rabbim bize merhamet etsin.

İşte dünya böyle, bir imtihan salonu,
Herkes düşünmeli, akıbet ve sonunu,
Ölüme çare yok, o Allah’ın kanunu,
Aklı başında olan hiç unutmaz bunu.