Felsefe nasıl mümin olur? dediğinizi duyar gibiyim. Felsefe ya da tabiat ilimleri inkâra sebep değildir aksine bizi Allah’a (cc) götüren birer vesiledir. Bütün semâvî kitapların ve bilumum peygamberlerin yegâne dâvâları olan "Hâlık-ı Kâinatın ulûhiyet ve vahdaniyetini ilân" ve bu büyük dâvâyı da ilmî, mantıkî ve felsefî delillerle ispat eylemektir.

Üstad iki felsefeden bahseder. Birinci felsefe ilahi vahye sırtını dönen ve ilhâd çağrısında bulunan inkârcı, materyalist felsefedir. Risale-i Nur'un şiddetli tokat vurduğu ve hücum ettiği felsefe işte budur. İkinci felsefe ise ahlaki ve insani değerleri koruyup geliştiren, sınai ilerlemeye zemin hazırlayan, Kur’an ile barışık, Kur’ani hikmetin hizmetkârı olan “Mümin Felsefe”dir.

Mümin Felsefe, insanı eşref-i mahlukat olarak tanımlar ve hayatı; uzlaşma, birliktelik ve yardımlaşma üzerine inşa edilmiş kâinat ile bütünler. Kâinat sergisinde teşhir edilen garip, acip kudretin mu'cizelerini görmek ve mütalâa etmek için Sultan-ı Ezelî tarafından gönderilmiş mütalâacı olduklarını anlayan, “kendini tanıdıkça güçlenen” insanı karşımıza çıkartır. Küçük şeylerde büyük hikmetleri görür; manayı, mutluluğu ve başarıyı bu öz ile özdeşleştirir. Nokta-i istinadı, kuvvete bedel haktır; menfaat yerine düstur-u teavün ve fazilet; hevâ heves yerine hüdâ-yı hidayet; terakki ve refahet, tenevvür ve tekâmül, uhuvvet ve umumî bir selâmet vardır.

İnkârcı, materyalist felsefe ise insanı, tüketici ve müşteri olarak tanımlar, mücadele eden savaşçı bir ruh ve gürültülü bir hayat arenası ile insanı baş başa bırakır. İnsanları tüketmeye, arzularının peşinden koşmaya yönlendirir. Koşma hiç bitmez çünkü arzular, dibi delik bir fıçı gibidir. Fıçı hiç dolmaz; o nedenle arzularının peşinden koşan “yorgun bir insan” çıkar karşımıza. Kaybetme korkusu ve kazanma isteği arasında sıkışmış, kazanmak için maddi güç (ekonomi-para) ile donanmaya çalışan, kendini maddeye hapsetmiş bir insan portresi vardır. Kazanma en zirve olgudur, mana, mutluluk ve başarı onunla özdeşleştirilir, bireyler ve toplumlar arasında birlikte yaşamaya dair dinamikler, menfaat üzerine temellenmiştir. Katılımcı bir ruh, yapıcı, bütüncül bir fikrin yerini birey ya da cemiyet merkezli-emperyalist- yenmeye çalışma, açık arama, güçlenme yönelimi vardır. Bu yönelim bireye, topluma ve tabiata zarar verir. Hem zarar veren hem de zararları düzeltmeye, tadilat etmeye çalışan bir kısır döngü vardır. ABD dünyada neden söz sahibidir? ABD’yi saygın yapan insana verdiği değer midir yoksa evrensel değerlere saygısı mıdır? Cevap istemiyorum çünkü hepimiz bu soruların cevabını biliyoruz. ABD, demokrasi getirme sloganı ile girdiği coğrafyalarda, insani ve toplumsal onuru yıkmıştır.

Sonuç olarak inkârcı, materyalist felsefe ile aile kurumunun duygusal içeriği boşaldı; dayanışma, dostluklar ve bağlılık bitti; bağımlılık başladı ve insanlar yalnızlaştı. Mutlu insan azaldı ve depresyon ilacı kullanımı arttı. Paranoyak, kimseye güvenmeyen (Babana bile güvenmeyeceksin.) bir ruh hali hayata egemen oldu.

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا وَلَا تَفَرَّقُوا ۚ وَاذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَكُنْتُمْ عَلَىٰ شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا ۗ كَذَٰلِكَ يُبَيِّنُ اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ

Çözüm hep birlikte Allah (cc)’ın ipine (Kur’an’a) ve Efendimizin (asm) sünnetine sımsıkı sarılmaktan geçiyor. Modern insanı ve zamanı iyi okuyan Üstad, bu sonucu önceden görmüş ve çözüm önerilerini; Kur'ân’ın imanî hakikatlerini kuvvetli hüccetlerle açıklayan, asrımızın anlayış ve ihtiyacına göre yazılmış bir Kur'an tefsiri olan Risale-i Nurlarda sunmuştur. Asrımızın hastalığına yenik düşen insanlar için Risale-i Nurlar şifa kaynağıdır.