Mümin kardeşimize şefkat ile bakmalı.
Husumeti, hasedi gönülden bırakmalı.

Şefkat tüm müminlerin ruhlarını sarmalı.
Nefret ve husumetin karşısında durmalı.

Bir kısım insanların alçak silahı gıybet.
En önce sahibini yakar, bitirir haset.

Bir mümin kardeşinin tıpkı yemek, etini.
Gıybet yapanlar harcar, hasenat servetini.

Kıskanç nazarlı olsa mümin, bir kardeşine.
Hep tenkit ile bakar;  hak, batıl her işine.
 
İyilikleri görmez veya hep şerre yorar.
Bir hatasını görse, herkese bunu sorar.

Mümin böyle olamaz, hoşgörülü olmalı.
İmanla kardeşliğe, daima yol bulmalı.

Acımalı yalnızca hata ve kusuruna.
Dua ile varmalı,Rahman’ın huzuruna.

Düşman nazarı ile bakılmaz bir mümine.
İltica edilmeli, her dem; Rabbi Muin'e.

Kardeşinin hasleti memnun eder mümini.
Kim ihlâsla çalışıp, yüceltirse bu dini.

Arkasında durarak, daim etmeli teşvik.
Tevazu ve ihlasla, kardeşe olur refik.

Kıskançlık ve hasetle, asla kırmaz şevkini.
Yardımla canlı tutar, hakka hizmet zevkini.

Kuvvetli el yapışsa, altına ağır yükün.
O da hizmete koşar, hemen olur bir rükün.

Bir hizmetin önüne engel olmak istemez.
Hiçbir kuvveti yoksa, duayı esirgemez.

Etraf ve dostlarını teşvik eder hizmete.
Asla fırsat veremez, mümine husumete.

Her insan hata yapar, hata insana mahsus.
Tövbe ile istiğfar çok önemli bir husus.

Rabbimizin rahmeti kâinatı kuşatır.
Bu muhteşem şefkati her canlıyı yaşatır.

Eğer iltica etsek bu şefkat dergâhına.
Affetmeyi çok seven, kâinat İlah’ına.

Bu rahmet kapısından hiçbir nadim çevrilmez.
İhlâs ile bağlanan, yıkılmaz ve devrilmez.

Rabbim eğer affetmek ister ise bir kulu.
Ahir ömründe bile bahşeder Nurlu yolu.