Siyasette tesadüf yoktur. Hiç bir şey durup dururken, birden olmaz. Herşeyin bir planı, stratejisi vardır. Her hamle hesaplanmıştır. Ve hiç bir şey göründüğü gibi değildir. Hesaplar görünmeyen bölümdedir. Alman siyasetçi Egon Bahr konuyla ilgili, “Uluslararası siyasette hiç bir zaman konu demokrasi veya insan hakları değildir. Devletlerin çıkarları asıl meseledir. Tarih derslerinde ne anlatırsa anlatsınlar, bunu aklınızda tutun“ demiştir.

Günümüzde modern savaş tekniği olarak asimetrik savaşlar göre çarpıyor. Bu tekniğe göre, “akıllı“ (daha doğrusu kendini akıllı zanneden) ülkeler kendileri asla savaşmazlar. Başka ülkelerin askerlerini, taşeron örgütlerini veya terör örgütlerini kendileri için savaştırırlar ve kendi istihbaratlarının kontrolü altında olan sözde STK´ları bilgi toplamak için kullanırlar. Dolayısıyla ülke A ve ülke B kendi çıkarları için ülke C ve D´yi savaştırırlar. C ve D birbirlerini yerler, yok ederler, fakat asıl savaşan ülke A ve B´nin kılına zarar gelmez. Siz buna ister gölge oyunu, cambaz oyunu ister kukla ve piyon savaşları deyin.

Bu savaş metodu psikolojik savaş açısından çok etkilidir. Çünkü asıl savaşanlar açıktan savaşmadıkları için düşman için hep arka planda olurlar. Ve bu belirsizlik sebebiyle psikolojik bir üstünlük elde ederler. Örnek olarak tüm dünyadaki terör örgütlerini ele alabiliriz. Terör örgütlerini kendi çıkarları için savaştıranlar, hiç bir zaman ön plana çıkmazlar. Arka planda ise, örneğin terör örgütlerinin elde ettikleri topraklardan tüm dünyaya petrol satarak milyarlar kazanırlar. DAEŞ, PKK örgütlerinden veya Libya, Mısır ve Suriye´nin karıştırılmasından, dağıtılmasından kimler en çok kazanıyorsa, bu bölgelerdeki savaşlar kimlerin en çok işine geliyorsa arka planda olanlarda onlardır.

İlginç bir ironidir ki, bu şekilde arka planda savaşan ve yabancı düşmanlığının yüksek olduğu ve mültecilerin istenmediği ülkelere, başka ülkelerde yaptırdıkları savaşlar nedeniyle yine kendi ülkerine mülteciler gelirler. Yani savaş olan ülkelerden mülteciler bu savaşı aslında sürdüren “akıllı“ ülkelere kaçarlar.

Psikojik savaşların en etkili silahı ise propagandadır. Bu konuda özellikle terör örgütleri çok etkili. Çünkü estirdikleri terör sayesinde belirsizlik ve güvensizlik ortamı oluştururlar, korku ve umutsuzluk yayarlar ve toplumu etkilemeye çalışırlar. Terör örgütlerinin eylemlerinin en önemli hedeflerden biri toplumu bölmek. Bu sayede toplumda aşırı fikirler ortaya çıkar, azınlıkların hepsi aynı kefeye koyulur ve aynı kefeye koyulanlar kenderini dışlanmış hissederler. Dolayısıyla toplumsal kamplaşma ve iç savaş başlar.