Rüya

Yıllarca bekliyorsun, hasretle, özlemle,
Resimlerde görüyorsun ve hep hayran oluyorsun..
Her görüşünde daha bir bağlanıyorsun,
Her anışında daha bir heyecanlanıyorsun..
Yüreğine bir huzur doluyor..
Sevgiyle, hasretle, ve tüm iyi duygularla..
Sevgili’yi özlüyorsun, O’na (s.a.v.) kavuşmak istiyorsun..
Ama için bir anda burkuluyor..
Bir hüzün doluyor yüreğine..
Özlemle andığın Yâr’i görebilir miyim ki diyorsun..
Ravza’sına gidip yeşil kubbesini bir kez olsun görebilir miyim ki diyorsun..
Kabe’yi bu dünya gözüyle görmek nasibolur mu ki diyorsun..
Hiç ihtimal vermiyorsun.. nasıl olur kim bilir ne zaman gidebilirim,
Hatta acaba hiç gidebilir miyim ki diye düşünüyorsun..
Üzülüyorsun, belki ağlıyorsun..
İçindeki hasret katlanarak artıyor..
Böylece zaman geçiyor..
İçinde hasret, sevgi ve biraz da burukluk ile geçiyor zaman..
Dünya telaşı bazen bunları unutturuyor..
Ama yine de içindeki bu güzel duygular hiç sönmüyor..

Ve bir gün geliyor..
Bir bakıyorsun, uçaktasın..
Ne oldu, nasıl oldu anlamıyorsun..
Bu bir rüya mı, yoksa rüyadan da güzel bir dünya anı mı diyorsun..
Uçaktayken bile henüz birşey farkedemiyorsun..
Çünkü hala inanamıyorsun..
Dualarla Kur’anlarla geçiriyorsun uçakta vaktini..
İlk varış yeri : Mekke..
Sana şah damarından da yakın olanın beytine gideceksin..
İnanmak hiç kolay değil..
Yıllarca özlem duyuyorsun..
Şimdi oraya gidiyorsun..

Hala uçaktasın..
Bir anda herkes hareketleniyor..
Camdan bakıyorlar..
Ve bir ses yükseliyor birinden;
‘bakın, aşağıda Ravza görünüyor.. Medine’nin üzerinden geçiyoruz..’
Herkes gözyaşları arasında Ravza’yı görmeye çalışıyor..
O an ne mi hissediyorsun..?
Hayatında hiç tatmadığın, ve anlatılması hiçbir şekilde mümkün olmayan bir duygu..
Sanki camdan aşağı bakınca Rasulullah’ı görecekmişsin gibi geliyor..
Heyecandan elin ayağın titriyor..
Gözyaşları mı? Onları durdurmak ne mümkün..

Üzerinden yıllar da geçse, o ana dair söyleyebileceğin tek birşey var..
Heyecandan ve sevinçten kalbinin duracağını hissettiğin..
Allah’ın beytine giderken seni ilk karşılayan Allah’ın Habibi..
Sanki kutlu beldelere gelen tüm misafirleri karşılıyor,
‘‘Önce asıl ev sahibine gidin, sonra O’nun en sevgilisi’ne gelirsiniz’’ diyor..
‘‘Önce oradaki ibadetlerinizi yapın, Rabbe dua edin, af dileyin..
Tüm günahlarınızdan arının..
Sonra en temiz halinizle bana gelin..
Ben buradayım.. sizi bekliyorum..
Allah dualarınızı kabul buyursun..’’ diyor sanki Rasul..!
bir uçak dolusu aşığa..
Sonrasını hatırlamıyorsun..

Tam biraz sakinleşir gibi olduğun bir anda bir heyecan daha sarıyor..
Niye mi..? Mekke’ye giriyorsun..
Sürekli etrafına bakıyorsun..
Kabe’yi görebilir miyim ki diye düşünüyorsun..
Otele iniyorsun.. sonra koşa koşa geri çıkıyorsun..

Her yer inliyor..
Sürekli biryerlerde dinlediğin Mekke İmamı’nın sesini en canlı haliyle duyuyorsun.. mest oluyorsun..
Sabah ezanı okunuyor..
Herkes yollarda..
Akın akın namaza gidiyor tüm Mekke halkı..
Büyük küçük demeden herkes Kabe’ye gidiyor..
İnsanların gittiği yöne gidiyorsun..
Namaz başladığı anda nerede olursan ol, duruyorsun, olduğun yerde namaz kılıyorsun..

O an..
Mekke’de hayat duruyor..
Herkes tek bir kişiyi dinliyor..
Herkes aynı anda hareket ediyor..
Mekke namaz kılıyor..
O an Mekke’de başka hiçbir şey olmuyor..
Kainatın en güzel olayı gerçekleşiyor..

Namaz bitiyor..
İlerlemeye devam ediyorsun..
Sütunların arasından birşey görüyorsun..
Ama hala inanamıyorsun..
Heyecandan hiçbirşey düşünemiyorsun..
Gözün ondan başka hiçbirşeyi görmüyor..
İlerliyorsun..
Ruhunla.. bedeninle..
Adımların yaklaştıkça daha bir hızlanıyor..
Ve bir anda duruyorsun..

İşte.. o büyüleyici güzelliği ile Kabe tam karşında duruyor..
Okuduğun, dinlediğin hiçbir şeye benzemiyor..
Kimsenin anlattığı gibi değil..
O zaman anlıyorsun ki, anlatılamayacak kadar güzel..
Sanki kalbi olan herşeyden daha canlı..
Sanki kendisi bir kalp..
Sanki tertemiz bir ruhu var..
Ve diyorsun ki, dünyanın kalbi ruhunun ritmiyle burada atıyor..

İlk tavaf başlıyor..
Kalbini Kalb’e çeviriyorsun.. sol yanın Kabe’ye bakıyor..
O kalbe en yakın olan yerin, senin kalbin oluyor..
Ve yürüyorsun.. Gözünü O’ndan alamıyorsun..
Bu yürüyüş hiç bitmese sonsuza kadar gözümü ondan ayırmadan yürüyebilirim diyorsun..

Tavaf bitiyor..
Tavaf namazını kılıyorsun..
Kabe karşında..
Arada hiçbirşey yok..
Hayatın boyunca hissetmediğin birşey var..
İlk defa gerçekten namaz kıldığını hissediyorsun..
Evinde kıldığın namazlardan bir de farkı var..
Önüne bakmıyorsun.. karşına bakıyorsun..
Gözlerini Kabe’ye dikiyorsun..
Ve buradaki tüm namazlarını böyle kılıyorsun..
Kabe’de günler böylece geçiyor..
Namazlar, tavaflar, Kuranlar..
Ara sıra Kabe’yi izliyorsun sadece..
Ömrümün sonuna kadar Kabe’yi izleyebilirim diyorsun..
İzledikçe doymuyorsun..
Başka yöne baktığın an tekar özlüyorsun..
O güzellikten gözlerini alamıyorsun..
Zaman o kadar hızlı akıyor ki, nasıl geçtiğini anlamıyorsun..
Bir gün geliyor.. son tavafını yapıyorsun..
Veda tavafı..
Ağlıyorsun.. ama bu kez hüzünden..
Kabe’den ayrılma vakti geldi..
Hiç istemiyorsun ayrılmayı.. hep burada kalsam diyorsun..
Ama mümkün değil..

Tekrar yolculuk başlıyor..
Yolun yarısına kadar hüzünlüsün.. ayrılık içini yakıyor..
Ama sonra.. Tekrar bir heyecan..
Bir rüyadan uyanmadan başka bir rüya başlıyor..
Sevgili’ye gidiyorsun..
Alemlerin Efendisi’ne gidiyorsun..
Hani ümmetini çok seven Sultan’a..
Hani uçakta seni ilk karşılayan Evsahibi’ne..
Hani hep başkalarından selam gönderdiğin Rasul’e..
Şimdi selamını kendin söyleyeceksin..
Heyecanlanmamak elde mi..?
Medine’ye girince bir huzur kaplıyor içini..
Medine’nin o yumuşak havası içerisinde ilerliyorsun..
Ve yine tanıdığın bir sesi işitiyorsun..
Ezan okunuyor..
Medine’de ezan..
Medine Ravza’ya akıyor..

Ve namaz başlıyor..
O güzel ses ile namaz kılınıyor..
Ama bu sesin Kabe’dekinden bir farkı var..

Bu seferki hüzünle titreyen bir ses..
Sanki birisini rahatsız etmek istemiyormuş gibi okuyor İmam..
Sanki yeni vefat eden biri var..
Sanki hafif bir heyecanı da var..
Okuyuşunda büyük bir edep var..
Nasıl olmasın.. en büyük İmam’ın önünde okuyor..
Rasulullah orada yatıyor..
O’nu rahatsız etmek istemiyor..
Rasulullah yeni vefat etmiş gibi de bir hüzün var sesinde..
Hem yanıbaşında olmanın verdiği heyecan,
Hem de kavuşamamanın verdiği hüzün,
Edep ile hürmet ile birleşiyor bu seste..
Öyle bir ses ki..
Seni senden alıyor..
Namaz bitiyor..

Ve yine bir heyecan başlıyor..
Ravza’yı göreceksin..
Cennet bahçesinde namaz kılacaksın..
Mescidin içinde ilerliyorsun grup grup..
Herkeste bir heyecan..
Herkes koşuyor..
Ve hayatında en büyük heyecanla namaz kıldığın ikinci yer..
Yanda Alemlerin Efendisi..

Duanı ediyorsun, çıkıyorsun..
Ve bir heyecan daha..
Mescid-i Nebevi’nin mermerlerinde yürüyorsun..
Sıcak mı? Onu hiç hissetmiyorsun bile..
Bir hedefin var..
Dünyanın en güzel yeşilini görmek..
Hızla ilerliyorsun..
Ve karşında Yeşil kubbe..

Es Selamu Aleyke Ya Rasulallah..
Es Selamu Aleyke Ya Habiballah..
Es Selamu Aleyke Ya Seyyidel evveline vel ahirin..
Burada günler daha sakin..
Sessizce herkes Kuran okuyor, dua ediyor, ibadet ediyor..

Ravza’dan hiç çıkmak istemiyorsun..
Yeşil kubbenin karşısına geçip izliyorsun..
Ve günler Medine’de de böyle geçiyor..

Birgün yine hüzünle doluyor için..
Veda edeceksin..
Ravza’dan ayrılacaksın..
Sevgili’yi bırakacaksın..
Medine’den ayrılırken sürekli ağlıyorsun..
Ayrılık acısını hiç bu kadar yoğun tatmamıştın..
Buna nasıl dayanırım diyorsun..
Ama mecbursun..
Ve hüzünlü yolculuğun başlıyor..
Heyecanla sevinçle geldiğin yerden hüzünle ayrılıyorsun..
Değişmeyen tek şey; gözyaşların..
Onlar hep akıyorlar..
Aksınlar zaten diyorsun..
Orada bir gözyaşı damlası dahi olsa kendinden bir parça kalsın istiyorsun..
Gözyaşların ile ruhunu orada bırakıp bedenin ile evine dönüyorsun..
Hala daha inanamıyorsun..
Dünyanın en güzel ‘siyah’ı ile en güzel ‘yeşil’ini nerede görsen için yanıyor..